En maar blijven puffen

 

Soms vind ik dat men niet overal even goed over nadenkt.

 

Dat zal mijzelf ook weleens gebeuren denk ik dan maar, maar als je iets voor anderen uitvindt (om het leven gemakkelijker te maken) – en daar dan ook nog eens goed voor betaald wordt – dan mag je ervan uitgaan dat je een klein beetje verder denkt. Toch?

 

En daarom vind ik een puffer dus een heel een raar ding!

 

Ik zie mijn dochter sinds de corona-uitbraak vreselijk worstelen met zo’n inhalator, en volgens mij doen wij hier thuis iets verkeerd ofzo. Mijn handen jeuken dan ook om daar iets beters voor te bedenken.

 

Wat is namelijk het geval? Je moet zo’n ding schudden voordat het optimaal functioneert. Op zich niet raar, want “schudden voor gebruik” komt wel vaker voor. Het is de bedoeling dat je een inwendig goedje activeert door het hele apparaatje heen en weer te bewegen, en je kunt de juiste mate van schudden heel handig testen aan de hand van een geluidje – zoals je ook wel bij spuitbussen aantreft. Maar daarbij kun je na het schudden op een dopje drukken en klaar. Bij een inhalator echter moet de grote inspanning na het schudden nog komen: het inhaleren!

 

Dat geluidje bereik je dus pas wanneer je met enorme kracht die puffer heen en weer beweegt.  Dus niet een klein beetje wiebelen, maar met brute kracht dat apparaatje op en neer rossen. Pas dán komt dat tikgeluidje vrij dat aangeeft dat je lekker bezig bent. En dat is nou precies wat voor mensen die er zowat in stikken niet meer te doen is! Mijn dochter heeft op zo’n moment niet genoeg adem meer om zich nog zó te kunnen inspannen. En van tevoren schudden heeft geen zin. Het adagium is: schudden (vlak) voor gebruik! En dat komt op mij dus over als iemand die zijn scootmobiel moet aanduwen. Zie je het voor je? Dat je er dan heel snel op moet springen als dat ding eindelijk aanslaat?! Dat kán toch niet?

 

Is er wel goed over nagedacht, of doen wij hier thuis iets hartstikke fout? Ik vind zoiets eigenlijk meer weghebben van een paraplu die alleen maar open kan als hij verwarmd wordt door de zon. Die dicht blijft zodra hij nat wordt. Waar heb je dat ding dan voor?

 

Dat zou toch ook niet door de keuring bij een fabrikant moeten komen? Dat klinkt als krukken die alleen te gebruiken zijn door mensen met twee uitstekend functionerende benen. Die niet gebruikt mogen worden als je een klein beetje wiebelt. Maar dan heb je ze dus niet meer nodig, hè!

 

Of een bril die alleen goed blijft zitten als je je ogen dicht hebt. Ja, dan hoeft het niet!

 

Ik zie dan meteen ook een gehoorapparaat voor me waarop staat: niet te gebruiken in de buurt van geluiden! Of een wandelstok die niet verder dan tot zo’n 30 cm boven de grond kan worden uitgeschoven. Fijne wandeling gewenst! Zeker als je dan ook nog loopschoenen hebt aangeschaft waarop staat: niet buitenshuis gebruiken a.u.b. Ik zie er dan het nut niet meer van in, hoor! Dat staat voor mij dan ongeveer gelijk aan een airco die boven de twintig graden helaas niet meer kan koelen. Of zwemvleugeltjes die alleen maar in het water opgeblazen kunnen worden! Nou jaaaaa, zeg.

 

Maar ja … dat deel ik allemaal maar niet met mijn dochter. Want als zij nu lacht, dan stikt ze er bijna in. Dus ik sta wel steeds te schudden voor haar. Maar allang niet meer van het lachen.

Door: Tineke

Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.

Afbeelding van Tineke