Wie schaamt zich niet voor haar moeder?
Mijn moeder vertelt het liefst alles over mij aan iedereen. Dat is iedere keer zo’n gênante vertoning…
Er is een natuurlijke leeftijd waarop je je gaat schamen voor je moeder in een winkel. En een even natuurlijk moment waarop het je allemaal niets meer kan schelen. Die laatste fase heb ik nooit bereikt. Mijn moeder strooit graag met persoonlijke informatie waar niemand op zit te wachten. Meestal over mij. Zoals ‘En ze heeft drie kinderen!’ of ‘Ze is al zevenenveertig!’ terwijl ik me achter pashokdeurtjes in een jurk sta te wurmen. Probeer je dan maar eens géén puber te voelen.
Wat mijn moeder ook zoekt of nodig heeft, ze weet het altijd gecompliceerd te maken. Vandaag is dat: een iPad, maar dan geen iPad.
‘Ik heb géén verstand!’ roept ze naar de eerste de beste verkoper. Dat dat maar duidelijk is. ‘Maar ik zoek dus zo eentje,’ ze wijst naar een laptop, een iPhone en een Ipad tegelijk, ‘Een iPad, maar dan niet van Apple.’
‘Ah, u wilt een Android?’
‘Android???’
‘Een apparaat dat niet van Apple is,’ legt de verkoper geduldig op seniorentoon uit. ‘Een tablet’.
‘Precies! Een tablet. Maar wel een goedkope want het is voor mijn man.’
‘Dan breng ik u naar een collega die daar meer verstand van heeft.’
Eén glimmende tafel verder wacht een frisgewassen student ons op, met een Samsung-speldje op zijn shirt. Mijn moeder vervolgt haar gesprek alsof we niet van verkoper zijn gewisseld.
‘Maar omdat mijn man van de trap is gevallen…’
‘O jee,’ zegt de verkoper. Ik heb een beetje medelijden met hem.
‘…ben ik nu dus mijn iPad kwijt. Aan hem. Hij zit uren op mijn apparaat, ik word er gek van, ik kan níéts meer, dus hij moet er maar zelf een. Een simpele!’
De jongen pakt er een tablet bij waar je prima patience op kan spelen, en verder weinig kwaads mee uitricht.
‘Hij kan dan niet in mijn mails, toch?’
‘Mam…’
‘Ja, anders heb ik echt níéts meer voor mezelf!’
‘Mám!’
Nadat de verkoper ons er een dure hoes bij heeft aangesmeerd – een stevige: ‘mijn man laat álles vallen’ – loods ik haar naar de kassa.
Voordat ze bedenkt dat ze nog ergens een ingewikkeld batterijtje voor nodig heeft.
‘Oké,’ concludeer ik in de auto, ‘Dat was weer een vrij gênante vertoning. Maar jij hebt je tablet.’
‘Ja,’ knikt ze, ‘en jij je column.’ Want zo gek is ze nou ook weer niet.
Elise van der Velde is freelance copywriter, schrijft zich een slag in de rondte en probeert dit alles zo gracieus mogelijk te combineren met haar gezin van vijf. Geen huisdieren, dat moest er nog bijkomen.
