Eigenlijk heb ik het te druk…
…om een stukkie te schrijven voor Franska.nl. Te druk? Jij? Ja, ook geen idee hoe het me altijd weer lukt, maar ik weet het keer op keer voor elkaar te krijgen.
Volle agenda met van alles en nog wat. Afspraken om vriendinnentijd in te halen. Appen, chatten en mailen met vrienden en vriendinnen van vroeger. Heerlijk. Kreeg ineens een foto van een vriend gestuurd van heel vroeger, waar we samen met een vriendin op staan. Zo leuk om die ineens weer te zien. Drieëntwintig was ik (ik sta trouwens links):
En zussentijd. Ook belangrijk. Eens per jaar zouden zus en ik een hele dag samen iets doen. Hebben we ooit afgesproken. Nou, er zijn flink wat jaartjes voorbijgegaan dat het er niet van kwam. Deze week moet het dan gaan lukken. Arnhem gaat het worden. Ook lekker naast de deur (niet). Gaat dus weer wat reistijd in zitten. Onze favoriete plek is eigenlijk het strand. Slaan we nu maar even over. Ik ben namelijk niet zo van het uitwaaien. Nooit de lol van ingezien. En de F qua storm-naam is aan de beurt, met een beetje pech wordt ie dus nog naar mij vernoemd ook. Zul je zien dat ik door mezelf weggeblazen word. Mij niet gezien.
Ook afspraken met timmermannen en wat werkdingen. Huh? Je ging toch minder doen? Jazeker. Ging. Op een of andere manier lukt dat niet, aangezien ik nog steeds het woord ‘nee’ niet machtig ben. En dan komen er natuurlijk nog mensen eten. Nodig ik zelf uit. ‘Doe maar niet al te moeilijk, doe lekker rustig aan.’ Wat? M’n hobby is koken en dan wil ik juist die dingen maken die m’n gasten lekker vinden. En dan rustig aan doen? Echt niet.
Met andere woorden, het is nog een wonder dat ik hier zit te tikken nu. Dat doe ik trouwens zo fanatiek dat er al drie letters van m’n toetsenbord onleesbaar versleten zijn. Als ik vergeetachtig word is het afgelopen met tikken, dat weet je dan maar vast, want dan weet ik de e, a en s niet meer te vinden. Niks aan te doen bij een Mac, die letters slijten gewoon. Schijnt dat Apple daar intussen voor aangeklaagd is, had m’n man op tv gezien. Wie neemt er dan ook een Mac? Ik. Haha. Is niet mijn hele omgeving het mee eens. De redactie gelukkig wel.
Waar ik het nog meer druk mee heb? Vakanties plannen. Vader de man (de tegenhanger van moeder de vrouw, had je zeker al door hè?) heeft bedacht dat hij het leuk zou vinden om dit jaar met de auto via Polen en de Baltische Staten naar Finland te rijden. De timmerman, die hier deze week was, zag me bezig en vertelde dat hij altijd groepsreizen bij Kras boekt. Perfect geregeld. Hij heeft zo al de halve wereld gezien. Hij durft het risico niet aan om zelf een reis te regelen. Nou, ik durf het risico niet aan om de allerleukste plek mis te lopen, dus zit ik al dagen tot over m’n oren in Lodz, Potsdam, Warschau, Gdansk, Kaunas, Riga en Tallinn. Al superleuke plekken gevonden, dus als je tips nodig hebt?
En verder ligt er een boek naast me dat niet geschreven zou zijn als degene waar het over ging het voor het zeggen had gehad. Waar ik van mezelf pas in verder mag als ik klaar ben met tikken.
Ik las in een recensie: ‘Mensen zeggen: je moet niet denken dat je bijzonder bent. Nou, dat denk ik niet. Dat weet ik wel zeker.’ Ik wist meteen dat ik het wilde lezen, dat boek. Had ik zelf gezegd kunnen hebben als jonkie, ware het niet dat ik niet zo’n icoon, totaalkunstwerk en legende ben, zoals Bart Chabot, Kamagurka en Hugo Borst over hem zeggen. Ik heb het natuurlijk over Jules Deelder. ‘Een biografie? Over mij? Ik ben toch niet dood?’ Zo reageerde hij de afgelopen jaren steevast op de vraag of hij zijn levensverhaal wilde laten opschrijven. De schrijver ging er toch mee aan de slag. Nadat Jules overleden was heeft ie hele stukken herschreven en toegevoegd. Een boek over Jules Deelder dus. Dit:
Zie je meteen m’n versleten ‘e’ op m’n toetsenbord. Heerlijk boek. Heel fijn geschreven. Ik kan het gewoon bijna niet wegleggen. Zou vergeten naar de wc te gaan zelfs. En dan al die fijne quotes van hem tussendoor op prachtige Deelder-achtig vormgegeven pagina’s. Ook de quote die ik vaak op de redactie aanhaalde, als er gezegd werd dat dingen van mij niet mochten. Bijvoorbeeld als iemand een blauw, paars of roze kerstnummer wilde. ‘Altijd dat goud, zilver, rood, wit en groen. Dat hebben we al zo vaak gedaan.’ ‘Bedenk gewoon iets nieuws’, zei ik dan en voegde daar dan deze wijze quote van Deelder aan toe: ‘Binnen de perken zijn de mogelijkheden net zo onbeperkt als daarbuiten.’ Want zo is het. Die man had dat goed gezien.
Verder vertel ik je niets over dit boek. Het ligt sinds afgelopen donderdag in de winkel. Ga het maar even zelf halen. Krijg je geen spijt van. ‘De zin van het leven ben je zelf’ heet het. Geschreven door Anton Slotboom. (€22,50)
Liefs en een heel fijne week. Ik duik nu dus weer in m’n boek.
Franska
Door: Franska
