Franska.nl

Eigendunk, wat moet je ermee

Voordat ik ziek bleek, was ik net gevraagd om in een jury te komen fungeren als voorzitter.

 

En dan niet in een Amerikaanse rechtspraakjury gelukkig, want dat zou ik vreselijk vinden, maar hier ging het over cultuur. 

 

 

En toch heb ik bedankt voor de eer. Ik heb namelijk nogal een mening over culturele juryleden. Vooral op televisie.

 

 

Ik werd gevraagd om te komen jureren bij een soort talentenjacht. Om als eminence grise te komen beoordelen wie het meest geschikt zou zijn voor een bepaalde rol in een toneelstuk. Maar ik heb onder andere bedankt omdat de audities tegen betaling te bezoeken waren. Bah. 

 

 

Tegen audities heb ik natuurlijk niks. Ik vind het niet meer dan logisch dat een regisseur en een producent, eventueel met een andere hoofdrolspeler, bepalen wie het meest geschikt is voor een rol. Wat heb ik hier als regisseur voor ogen, en wie kan dat het beste weergeven, of eventueel gestuurd worden om dat op mijn manier te doen; daar vind ik niks geks aan. Maar van die sneljachten naar nieuw talent, waarbij de jacht zélf al een show is, dat vind ik niks. Zeker op televisie. Daar erger ik me zelfs vaak blauw aan de al wat oudere juryleden, dus wanneer ik dan zelf als grijze eminentie word gevraagd (niet voor tv hoor), zit er voor mij niets anders op dan vriendelijk te bedanken. 

 

 

Wat mij namelijk steeds weer opvalt is dat veel juryleden er dan vooral zitten voor zichzelf. En niet om nieuw talent een kans te geven. Ze zitten achter zo’n opgesmukte desk dan zó uit te pakken met opvallende kleding, accessoires, make-up en haardracht dat er voor niets anders meer aandacht overblijft. Ze zingen dan bijvoorbeeld keihard mee, dwars door het optreden van degene die op het podium staat. En dat vind ik zó ongepast. Alleen maar om te laten horen wat zij zelf nog kunnen, valt het optreden van de auditant dan in het water. Want je hoort daar als publiek of medejurylid eigenlijk niets meer van. Zodra zo’n oudere artiest denkt dat hij vervangen gaat worden, steekt hij daar onmiddellijk een stokje voor door er dwars doorheen te gaan kletsen of zingen. En ik erger me daar vreselijk aan.  

 

 

Net als aan de verhalen tijdens de beoordelingen. Hoe ouder het jurylid, hoe meer het alleen maar over henzelf gaat. Gebruikt iemand het werk van een wat oudere voorganger – louter omdat hij (of zij) nog geen eigen werk heeft – dan kun je er vergif op innemen dat er na het optreden eerst een verhaal volgt van het oudste jurylid. Geen applaus voor de auditant, maar: ‘Ik heb nog gewerkt met Sinatra’, of: ‘Ik heb Tom Jones onlangs nog gesproken.’ ‘Ik heb nog een fles wijn staan die ik ooit van Michael Jackson heb gekregen’, of: ‘nog een foto op het toilet hangen van mezelf met Jane Fonda’. In geval van nood hebben ze zelfs met hun buurvrouw in het achtergrondkoortje gezongen voor de filmmuziek van een Bassie-en-Adriaanfilm.   

 

 

Maar daar gaat het dan toch niet om, mensen? Het gaat toch om (en over) dat wat op het podium gebeurt?   

 

 

En hoe ouder de juryleden, hoe meer tijd er in die verhalen over henzelf gaat zitten. En daar kan ik als grijze oud-regisseur helaas niet aan voldoen. Bij mij is (of eigenlijk wás, want ik ben allang vervangen door veel jongere en veel betere regisseurs) een auditie altijd heel snel klaar. Ik wist precies wat ik zocht en zag al snel of iemand dat kon weergeven of mij er anders van kon overtuigen dat het ook nog op een andere manier kon. 

 

 

En verhalen over grote sterren heb ik ook al niet. Ik heb net mijn toilet opgeknapt en er hangen nu helemaal geen foto’s meer. 

 

 

En trouwens, op die foto’s stonden ook nooit grote sterren. 

 

 

Alleen ikzelf stond erop. Hele plee vol. 

 

 

Ook best idioot eigenlijk.