Roze heelt de zwarte plekken in je aura
Omdat ik last heb van algehele malaise, moet ik van mijn buurvrouw naar Nina, een reader. Daar blijk ik een nogal zwaar op de maag liggend boek te zijn.
‘Wat jij nodig hebt, is vrouwelijke energie. Je bent verschrikkelijk boos, dat moet er nú uit. Schrijf een boze brief aan al die mannen die ik in je veld zie. Ze zijn niet te vertrouwen. Als je dat niet doet, raak je je woede nooit kwijt en kom je niet verder. Je stuurt ze niet op, maar moet ze wél schrijven. Ik raad je ook aan om veel roze te dragen, dat heelt de zwarte plekken in je aura. En omring je voorlopig alleen met de liefde van vrouwen, zij zijn je zusters en zullen je genezen.’
Toen mijn buurvrouw een tijd terug op straat vroeg hoe het met me ging, barstte ik in tranen uit. Algehele malaise. De lieverd wist meteen raad. Ik moest naar Nina, een reader, die haar al vaak geholpen had om de dingen weer helder te krijgen. Nu ben ik niet zo spiritueel, maar ik stond inmiddels voor alles open, zo was ik het spoor bijster.
Al mijn mooie jeugdherinneringen in één keer om zeep
Dus daar lag ik, twee dagen later. Omringd door kussens, op een matras op de grond. In een aquariumachtige woonkamer. Op mijn schoot een schattig hondje. Aan mijn voeten een kat. Naast me een dienblad met thee en koekjes. Nina zit tegenover me op een kussen. Ze praat. Onafgebroken. Ik probeer er een speld tussen te krijgen, maar ze luistert niet, want ze ‘leest’ me. En ik blijk een behoorlijk zwaar op de maag liggend boek te zijn.
Altijd aan mijn jeugd gedacht als aan een sprookje in een vinexwijk-avant-la-lettre. Blijkt niets van te kloppen. Als kind blijk ik vrijwel geen veiligheid of grenzen gekend te hebben. Ik sputter tegen, maar Nina kijkt me meewarig aan. Dit komt ze vaker tegen: totale ontkenning. Maar goed dat ik naar haar toe ben gekomen, alleen zou het me nooit lukken om mijn verhaal een andere wending te geven.
Dan krijg ik iets van een psychologische thriller. Ze gaat zelfs zachter praten. Door mijn onvermogen om boos te worden heb ik de mannen in mijn leven onbewust altijd getriggerd om me slecht te behandelen. Ik breng er wat tegenin over knallende ruzies en zorgzame, trouwe vrienden. Maar nee, ik kan wel proberen om hilarische chicklit van mezelf te maken, zie ik Nina denken, toch is het thema emotionele mishandeling.
Ik geef het op. Hier valt niet tegen op te protesteren. Ik ben uitgeput. Na een zusterlijke omhelzing van Nina en een laatste advies om binnenkort toch vooral de workshop ‘wandelen met de Inca’s’ te gaan volgen, sta ik weer op straat. En ineens word ik woest: is dat mens nou helemaal gestoord? Hoe bedenkt die troela het? Waarom projecteert ze al haar soesa op mij?
Als de man in mijn leven ’s middags langskomt, sleur ik hem zo’n beetje mee naar boven. Want één ding is me nu voor eens en voor altijd glashelder: ik heb vooral héél véél behoefte aan mannelijke energie. Ik verheug me zelfs op veel voetbal kijken dit najaar, lekker samen met onze voeten op tafel bier drinken zonder glas. De zwarte vlekken in mijn aura hebben dorst…
Door: Redactie Franska.nl
