Franska.nl

Een vreemd bed

Sabine kreeg op eerste kerstdag een miskraam. Deze zwangerschap was haar laatste kans op een kindje. Geschokt en vol ongeloof werd ze op tweede kerstdag wakker in een vreemd ziekenhuisbed.

‘Ik wilde nooit kinderen. Mijn carrière was belangrijker. Omdat ik heel hard gewerkt heb om te bereiken wat ik wilde, stond mijn persoonlijk leven altijd op een lager pitje. Na twee lange relaties was ik alweer een tijdje alleen. Inmiddels naderde ik de veertig en die verjaardag heb ik met een aantal goede vrienden in Marrakesh gevierd. Een fantastisch feest. Echt duizend-en-één nacht. En daar in Marokko vond ik de liefde van m’n leven.

 

Binnen de kortste keren woonden Timo en ik samen en vlak voor mijn eenenveertigste verjaardag zijn we getrouwd. En zo vanzelfsprekend als het was om met Timo verder te willen, zo voelden we ook allebei dat we dolgraag samen een kindje wilden. Ik, die zichzelf nooit als moeder zag, bleek wel een diepe wens te hebben om samen met Timo een baby te krijgen. Maar ik realiseerde me maar al te goed dat dit niet vanzelf zou gaan.

 

Een jaar lang probeerden we het op de ‘gewone’ manier. Maar toen er niets gebeurde kwamen we al vrij snel in het ziekenhuistraject terecht. Daar bleek dat mijn hoge leeftijd de aanmaak van goede eicellen inmiddels behoorlijk bemoeilijkte.

 

Via IVF werd ik na een lange en pijnlijke weg twee keer zwanger. Maar beide keren ging dat mis. De laatste keer had ik zelfs een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en belandde ik in het ziekenhuis. Na een gesprek met de gynaecoloog werd ons duidelijk dat hij vanwege mijn leeftijd niets meer voor ons kon betekenen.

 

Ongewenst kinderloos zijn vond ik verschrikkelijk zwaar. Zeker als ik om mij heen anderen zag waar het zo makkelijk scheen te zijn om toch zwanger te worden. Ik kende zelfs verschillende vrouwen die na hun veertigste op de natuurlijke manier zwanger raakten en inmiddels moeder zijn. Natuurlijk was ik heel erg blij voor hen, maar het gemis om wat ik niet had vond ik erg confronterend.

 

Uiteindelijk zijn Timo en ik naar Spanje gegaan. Via een anonieme eiceldonor werd ik dan toch zwanger. Onze allerlaatste kans want ik was inmiddels zesenveertig. We waren door het dolle. Alles ging ineens in een sneltreinvaart. Ik voelde me super en had energie voor tien. We kochten de babyuitzet en maakten plannen voor een ander huis, waar ons kindje heerlijk buiten zou kunnen spelen.

 

De kerstdagen wilde ik graag met onze familie doorbrengen en we huurden een vakantiehuis op de Veluwe. Groot genoeg voor ons allemaal en met een openhaard en een grote keuken de perfecte locatie voor een heerlijke tijd samen.

 

Op eerste kerstdag maakten we met z’n allen een flinke boswandeling. In eerste instantie voelde ik me prima, maar na een half uur lopen kreeg ik opeens een zeurderige buikpijn. Timo en ik gingen ergens op een bankje zitten om uit te rusten. Nu had ik wel vaker last van harde buiken en wist ik dat ik dan wat gas terug moest nemen.

 

Eenmaal terug in het vakantiehuis ben ik meteen mijn bed ingegaan, maar de pijn ging niet weg. Het werd steeds erger en ik kon zelfs niet meer opstaan. Ik voelde in elke vezel van mijn lichaam dat dit niet goed was. Maar wat moesten we nu doen? In paniek belde Timo onze verloskundige. Nadat ze mijn verhaal had aangehoord raadde ze ons aan om meteen naar het ziekenhuis te gaan. Gelukkig was dat niet ver rijden en ik kon meteen terecht. De dienstdoende gynaecoloog hoorde mijn geschiedenis en toen hij probeerde om de hartslag van het kindje te horen bleef het oorverdovend stil. Ons kindje was in mijn buik overleden.

 

Diezelfde avond nog raakte ik ons kindje kwijt. Geschokt en vol ongeloof bleven Timo en ik verdoofd achter. Ik heb me nog nooit zo leeg en verdrietig gevoeld. We wisten niet hoe we elkaar moesten troosten en hielden elkaar de hele nacht vast. Onze droom was zomaar van ons afgenomen. Buiten regende het. Zelfs de hemel huilde.

 

‘De afgelopen tijd groeide Franska.nl heel erg hard. We kregen er ontzettend veel nieuwe lezeressen bij en daar zijn we natuurlijk hartstikke trots op. Voor al die nieuwe leukerds herhalen we de mooiste artikelen die we de afgelopen jaren voor de feestdagen schreven. Dit was er een van.’