Franska.nl

‘Mijn telefoon trilt. Een berichtje van mijn broer. Of we zaterdagavond gezellig de verjaardag van Sanne komen vieren. Zijn dochter wordt zestien en dat wil hij vieren door haar een grote surpriseparty te geven. En of mijn dochter vooral niks tegen haar nichtje wil zeggen. Mijn dochter en Sanne zijn nogal close en misschien verspreekt ze zich per ongeluk als ze met Sanne zit te appen.

Mijn broer is een geslaagde ondernemer. Hij heeft hard gewerkt om zijn sloopbedrijf succesvol te maken en dat is hem zeker gelukt. Hij woont in een prachtig vrijstaand huis in een chique buurt, rijdt in een dure auto en kan doen en laten wat hij wil. Uiteraard ben ik heel trots op hem maar ergens steekt het wel een beetje.

Toen mijn broer en ik klein waren, ontbrak het ons aan niets, maar we zijn niet bepaald in weelde opgegroeid. Onze vader was timmerman, onze moeder werkte niet. We leefden een bescheiden leven en ik had al op jonge leeftijd een bijbaantje om leuke dingen voor mezelf te kunnen kopen, die mijn ouders zich nu eenmaal niet konden veroorloven. Toen ik van de middelbare school kwam, werd ik bejaardenverzorgster. Dat doe ik nog steeds, drie dagen in de week en daar haal ik veel voldoening uit. Mijn man werkt op een helpdesk bij een bank en samen verdienen we genoeg om ons kleine huis te betalen en één keer per jaar met het gezin op vakantie te kunnen. Je zou kunnen zeggen dat ik hetzelfde leven leid als mijn ouders destijds. 

Hoewel mijn broer een puinhoop van zijn schoolcarrière maakte, heeft hij heel wat meer bereikt dan ik. Hij verdient veel geld en geniet er duidelijk van om zijn gezin hiermee te verwennen.

Als we bij zijn huis aankomen, is de voortuin helemaal verlicht met lampionnen. Naast het huis staat een grote witte partytent waar gasfakkels branden om het lekker warm te maken. Een cateraar heeft prachtige sushi klaargezet op grote zilveren schalen. Dure flessen champagne staan koud en de kristallen glazen glanzen in het licht van de kaarsen die overal branden. Er zijn zeker honderd gasten en met elkaar oefenen we een liedje om Sanne straks mee te verrassen. Zij weet nog van niets en zit met haar moeder in de auto terug naar huis na een dagje shoppen in Maastricht.

Terwijl de laatste spullen worden klaargezet, duwt mijn broer een splinternieuwe, knalrode scooter de partytent binnen. Het verjaarscadeau voor Sanne. De scooter verdwijnt onder een zilverkleurig kleed en we wachten op de jarige. Vanuit mijn ooghoeken zie ik mijn dochter strak voor zich uit kijken. Ik weet wat ze denkt. Voel haar frustratie. Dat haar nichtje wel een nieuwe scooter krijgt voor haar zestiende verjaardag. Dat er voor haar wel een groot feest is en dat zij wel met haar moeder uitgebreid kan gaan shoppen voor een nieuwe partyoutfit. Mijn dochter heeft dat allemaal niet en dat valt me zwaar.

Opeens voel ik me een enorme mislukkeling. Met mijn kleine rijtjeshuis, mijn suffe baan in de zorg en mijn jaarlijkse vakantie naar dezelfde camping in het Zwarte Woud. Ik realiseer me hoe klein mijn leven eigenlijk is en dat er van mijn dromen niets terecht is gekomen. Ik wilde een ander leven dan mijn ouders. Ik wilde een goede baan waarin ik veel geld kon verdienen, zodat ik eindelijk kon kopen waar ik zin in had.

Een groot huis met een tweede auto voor de deur en op vakantie naar mijn eigen huis in Zuid-Frankrijk. Net als mijn broer. Daar is helaas niets van terechtgekomen en hoe hard ik ook mijn best doe om het gevoel te negeren, ik ben gewoon stikjaloers op hem.

Het liefst wil ik naar huis, weg uit deze vrolijke groep lachende mensen die het blijkbaar allemaal gemaakt hebben. Met hun smaakvolle kleding en enthousiaste verhalen over verre reizen en mooie restaurants. Ik kan er gewoon niet meer naar luisteren.

Aan de andere kant van de tent zie ik mijn broer. Glimmend van trots loopt hij naast Sanne die blij en verbaasd om zich heen kijkt en hier en daar een gast met een zoen begroet. Als een filmster loopt ze naar het grote cadeau onder het zilveren kleed. Sanne staalt en luistert gierend van de lach naar het lied dat we voor haar zingen. Mijn broer trekt onder luid applaus het kleed van de scooter en dan zie ik mijn dochter met tranen in haar ogen naar binnen lopen.

Binnenkort wordt zij ook zestien. Mijn man en ik sparen voor een feestje, zodat zij met een paar vriendinnen kan gaan eten bij de pizzeria in de buurt. Een nieuwe scooter kunnen we helaas niet geven. Als we aan het einde van de avond in de auto terug naar huis zitten, zegt ze dat ze wil studeren. Ze zit nu in vijf havo en heeft nog een lange weg te gaan. Het geld voor een studie zal ze moeten lenen. Ik zie de brandende ambitie in haar ogen en herken daarin haar oom, mijn broer.