Een mooie vrijdagmorgen
Deze periode wordt bij ons thuis het weekritme bepaald door twee belangrijke dagen: de zaterdag en de woensdag.
Dat zijn namelijk de schoenzetdagen en daar wordt niet van afgeweken. Dus toen ik woensdag thuiskwam van een tweedaagse reis voor mijn werk werd ik verwelkomd door een kwispelend kleintje dat zei: “Vanavond zetten we onze schoen! Het is woensdag.”
Ai, dacht ik. Weer zo’n moment waarop de lenigheid van de moeder wordt getest. Mijn man had opnames tot laat en die had ik al een keer eerder (vorige week zaterdag om precies te zijn) langs alle bezinepompen laten rijden om iets, íets, IETS te vinden, dus dat kon ik niet nog eens vragen. Dan zou ik mijn meegebrachte souvenirs maar inzetten als schoencadeau en de smoes gebruiken dat ik hun souvenirs was vergeten.
’s Avonds leeg ik de schoentjes. De suikerklontjes leg ik terug, het bakje met water voor Ozosnel (zo heet het nieuwe paard van Sinterklaas, weet je dat ook weer) kieper ik een beetje leeg in de bloemenvaas en ik leg er wat druppels naast voor het betere slobber-effect. Ik stop een pakje in elk schoentje (nou ja, schoentje, schoentje, ze komen aardig in mijn richting wat maat betreft) en vraag me af hoe lang we dit nog zo zullen doen.
Het ritueel. De tekening, de brieven aan Sint, wij die ’s avonds cadeautjes en pepernootjes in en rond de schoenen draperen. Hun opgewonden stemmen als ze de trap af rennen zodra ze wakker worden, hun blijdschap met elk cadeautje. Al is het een versierde koek van de kerstmarkt uit Aken.
Morgen is de laatste schoenzetavond. Misschien wel de laatste in gelovende staat. Ik denk dat ik morgen nog maar even flink uitpak.
Fijn weekend voor jou,
May-Britt
Door: May-Britt Mobach
