Een mooie dinsdagmorgen
Die overigens niet mijn lieveling is onder alle ochtenden. Ik bedoel dan vooral dat moment dat ik van mijn Haarlemse huis richting kantoor schuifel.
Zwemmen door de appelstroop is makkelijker. Allemaal gaan we tegelijk dezelfde kant op en waarom lijkt het op dinsdagochtend altijd te regenen? Weet je wat me tijdens die file-fuifjes altijd opvalt? De one-two-punch strategie. Dus stel, ik doe even iets verkeerd. Dat kan best want een mens moet toch wat tijdens de file dus het zou zomaar kunnen dat ik naar rechts buig o die zak met zwartwitjes te pakken die ik zo ver mogelijk bij me vandaan had gelegd en dan kan het best dat ik even niet heb gezien dat ik tien meter naar voren kan rijden. Dan volgt er vaak een toeter en een handgebaar en dat snap ik best. Want he, het is dinsdagmorgen, we zwemmen met z’n allen door de appelstroop en we komen allemaal te laat op onze afspraak. Maar wat ik niet begrijp en wat sowieso altijd volgt op deze toeter en handgebaar is dat je zeker weet dat die auto daarna naast je komt rijden en het hele procede herhaalt. Weer dat handgebaar en die toeter. Om even zeker te zijn dat je het de eerste keer wel goed hebt begrepen, ofzo. Of om hun dinsdagochtend-agressie van zich af te schudden. In dat laatste geval begrijp ik het. Scheld dan maar even lekker. Dien ik tenminste nog een doel op de dinsdagochtend en is de filerit nog ergens goed voor.
Fijne dag,
May-Britt
Door: May-Britt Mobach
