Een kerstdiner in het bos
Madeleine viert kerstmis al jaren met haar zussen in een vakantiehuis in het bos. Maar nu kan dat door de coronapandemie niet doorgaan. Of toch wel?
‘Ik kijk naar buiten en zie een lege straat. Aan de overkant is het schoolplein leeg en zijn de lichten in de lokalen, op een na, gedoofd. Ik zie in een klas nog een vrouw achter haar laptop aan haar bureau zitten. Het lijkt alsof ze tegen het beeldscherm praat. Ik denk dat ze aan het beeldbellen is. Gek hoe snel je dat normaal bent gaan vinden.
De leerlingen zitten weer thuis, net als mijn kinderen. De middelbare school waar mijn dochter zit heeft het weer slecht geregeld met het online lesgeven. Daarom heeft ze het gevoel dat de kerstvakantie al begonnen is en spreekt ze veel met haar vriendinnen af. Hier eten en daar slapen. Dat er dan af en toe twee of drie meisjes te veel in haar groepje zitten, laat ik maar oogluikend toe. Ik vind het al zo lastig voor haar. Mijn zoon zit nog op de basisschool en hij heeft tot kerst nog iedere ochtend les. Daarna zit hij uren te gamen. Normaal gesproken zou ik daar wel wat van zeggen maar voor nu vind ik het wel best. Dan kunnen mijn man en ik in ieder geval gewoon doorgaan met ons werk.
Want hoewel we van de ene op de andere dag onze kinderen thuis hebben, betekent het niet dat ik al mijn aandacht aan hen kan geven. Ik moet ook gewoon mijn dingen doen voor m’n werk. En na al die maanden thuiswerken ben ik het eerlijk gezegd spuugzat. Zo zat dat we hebben besloten om er even tussenuit te gaan. We hebben een groot huis in het bos gehuurd om kerst te vieren.
Mijn zussen dachten er precies hetzelfde over en die komen ook met hun gezinnen. Onze ouders leven al een paar jaar niet meer en gelukkig is onze sterke band na hun dood gebleven. We vieren hun huwelijksdag nog altijd samen en de traditie om met elkaar op eerste kerstdag samen te zijn hebben we nooit losgelaten. En we zijn ook niet van plan om dat dit jaar te doen.
Het huis is groot genoeg voor zes volwassen mensen en acht kinderen. Mijn zoon is de jongste, de oudste is zestien. Het is altijd zo fijn om te zien dat de neefjes en nichtjes ook zo goed met elkaar kunnen opschieten. Ze kijken er ook echt naar uit om met de kerstdagen in het huis in het bos te zijn. Even weg van de maatregelen, van het missen van hun schoolvrienden. Even weer een paar dagen terug naar hoe het was toen corona ons leven nog niet in zijn greep hield.
Hoewel ik heus wel weet dat het volgens de regels niet mag denk ik niet dat het kwaad kan dat we bij elkaar in een vakantiehuis zitten. Het is maar voor een paar dagen en we hebben de ruimte. Ik kijk enorm uit naar het diner op eerste kerstdag. Eindelijk weer met de hele familie aan een lange tafel zitten en daarna samen spelletjes doen. De volgende dag gaan we een grote wandeling door het bos maken en bij een groot houtvuur chocolademelk drinken en marshmallows roosteren.
Als mensen aan me vragen wat ik met kerst ga doen dan zeg ik dat ik in een huisje in het bos zit. Daar is geen woord van gelogen. Ook onze kinderen zeggen dat ze voor een paar dagen weggaan. Maar hoe het echt zit vertellen we niet. Want we hebben geen zin in gezeur omdat het eigenlijk niet mag wat we van plan zijn. Of om uit te moeten leggen waarom het voor ons zo belangrijk is om met de hele familie bij elkaar te zijn. Een leugentje om bestwil kan geen kwaad toch?’
Door: Madeleine
