Franska.nl

Tegenwoordig hoor ik weer steeds vaker dat jonge mensen zich verloven. Nou jaaaa, zeg… Als er in mijn tijd iets truttig was, dan was het dát wel. Zelfs trouwen was op een gegeven moment ‘not done’ meer. 

Maar dat is dus weer voorbij. Verloven en trouwen is weer hip (en nu is dat dan ook nog een ‘happening’). 

Toch is dat leuk, want je gunt iedereen natuurlijk de mooiste dag van zijn (of haar) leven. 

Hoewel het einde van die dag heden ten dage wel weer bedoeld is om dat gevoel een beetje om zeep te helpen, geloof ik. Kijk, in mijn tijd werd er ook al gedold met het tijdstip dat je volkomen uitgeput alleen nog maar je bed in wilde rollen, hoor. Dat gedoe met het consumeren van je eerste huwelijksnacht, dat was toen ook al voorbij. En je bent ook kapot joh, na zo’n feest. Je was al vroeg op en hebt uren nodig gehad om jezelf op je mooist te presenteren. Je maakt een spannend moment mee, want je gaat iets beloven waarvan je al weet dat het bijna niemand meer lukt – en waar je ook in ‘een flits’ weer onderuit kunt, dus waarom je nou zo zenuwachtig bent, dat begrijp je zelf eigenlijk ook niet. Je hebt je de hele dag  kapot lopen ergeren aan tante Truus en oom Joris die er hún dag van probeerden te maken, de cateraar kwam te laat, de tent in de tuin waaide om en de ringen waren ook nog zoek. Maar dat laatste bleek gelukkig een grapje. 

Je hebt het ABC met beledigingen doorstaan, nog zeker twee uur staan dansen op die veel te krappe, bloedmooie schoenen, met je ‘man’ (klinkt goed!) die een tikkeltje teveel dronk, maar jongens, jongens… ‘Wat een feest was het’ zet je de volgende dag op Facebook. 

En dan was het vroeger nog weleens zo dat je aan het einde dan thuiskwam en dat je vrienden het huis dan nog hadden versierd. Slingers aan de voordeur, waxinelichtjes op de trap, rozenblaadjes op het bed en een fles champagne in de koeler. Ahhhh, zo lief. 

Maar ook dát werd in de loop der jaren anders. 

Ik heb weleens gehoord over een huis vol opgeblazen ballonnen die stuk voor stuk lek geprikt moesten worden om ook maar één stap verder te komen. Dat begon met de gang, maar dat werd later dan weer het hele huis. 

Of half gevulde bierflesjes die de trap barricadeerden, waardoor je dat gewenste bed (waar dan echt geen champagne meer stond) al niet eens meer kon bereiken. Een reuzegrappig einde van een bijzondere dag, waar je echt niet op zit te wachten. 

En het enige waar je tijdens zo’n nacht dan nog aan kunt denken, is niet meer het goddelijke lijf van je kersverse (jemig, snurkt hij nu al?) echtgenoot, maar aan wraak. Je verzint nu alvast iets ergers voor als je vrienden en vriendinnen gaan trouwen, en zo veranderen tradities langzaam in een heel andere richting dan oorspronkelijk de bedoeling was. 

En nu is het dus zelfs al zo ver dat er een stel aangifte heeft gedaan van het feestelijk einde. Zij vonden bij thuiskomst hun hele huis bedolven onder de papiersnippers en zijn met twintig man zeven en een half uur bezig geweest om dat allemaal weer op te ruimen. 

Er is niet ingebroken – dus de huissleutel is gewoon gebruikt – maar alle vrienden en familieleden ontkennen. Ze hebben geen flauw idee wie dit heeft gedaan en voelen zich sindsdien erg onveilig in hun eigen huis. Wat een mooie herinnering had moeten worden is geëindigd in een nare herinnering, en de beelden van de mooiste dag zijn waarschijnlijk weer gewist. 

Ach, nou ja, jongens. Volgende huwelijk maar betere vrienden uitzoeken, want ik denk toch echt niet dat er inbrekers zijn die dit soort dingen doen, hoor. 

O! En ik denk trouwens dat ik weet wie het geweest is ook! 

Het was Bob weer, wedden? Die flikt elk jaar zoiets.

En ook díe traditie zal wel weer moeten worden uitgebouwd.