Franska.nl

Afgelopen weekend was het zover: mijn meneer en een van de pubers waren samen een paar dagen de hort op. Puber nummer twee zou na een feestje bij vrienden blijven slapen. Voor het eerst in twintig jaar zou ik het hele huis voor mezelf alleen hebben. Joehoe!

Niemand die me zou storen. Ik hoefde niet te koken. Mijn huis bleef opgeruimd en ik zou niet struikelen over de zooi van de kinderen. Ik kon eindelijk languit op de bank liggen Netflixen, want er was geen voetbal op tv.

Je begrijpt het al, ik had wilde plannen. Ik zou na mijn werk langs de toko gaan en wat lekkers halen. Wat een heerlijk vooruitzicht. Daarna zou ik lekker badderen met een maskertje op mijn toet. Haren wassen en nageltjes lakken. Volledig door de wasstraat dus. Om daarna in mijn pyjama op de bank te ploffen met Takkie op schoot. Met naast mij een pot thee met een dikke plak Tony Chocolonely. Volgens mij weet Tony precies wat je nodig hebt op zo’n avond: melkchocolade met karamel zeezout, in grote hoeveelheden graag.

Nou, de vrijdagavond stond voor de deur en ik stapte helemaal blij mijn auto in om naar de toko te rijden. Die was wegens omstandigheden gesloten. Balen! Dan maar snel langs de super voor een diepvriespizza. Hup, pizzaatje de oven in en daar zat ik dan om acht uur ‘s avonds. In een koud huis aan een diepvriespizza. De woonkamer leek opeens drie keer groter en de stilte was oorverdovend. Ik kon de buren twee huizen verderop zelfs horen roezemoezen. Ik zal het je maar eerlijk zeggen, ik vond er meteen geen bal meer aan.

Netflix kon me gestolen worden, dan maar in bad. Toen ik er eenmaal in lag werd mijn tijdschrift nat en liet ik bijna mijn telefoon in het sop vallen. Dus ook dat plan viel in het water. Eenmaal in pyjama op de bank zat ik maar een beetje om me heen te kijken, kauwend op mijn plak chocolade. 

Maar door die hele plak op te eten, werd ik wel een beetje mottig van de suiker. Inmiddels had ik behoorlijke pijn in mijn hoofd en ben ik dus maar naar mijn bed vertrokken. Om een of andere reden voelde ik me best een bange poeperd zo in dat donkere huis. Ik hoorde van alles piepen en kraken en was als de dood dat er een inbreker in de achtertuin stond.

Gelukkig was het mijn dochter die had besloten om toch maar naar huis te komen. Als Kleinduimpje had ze haar spullen achter zich gelaten. Jas en slaapzak bij de achterdeur, schoenen in de keuken. Eigenlijk best gezellig die pubertroep in huis. ‘Zullen we samen nog even een paar afleveringen van Friends kijken op Netflix?’ vroeg ze. ‘Theetje erbij? Poeh hé, veel gezelliger zo!’