Franska.nl

Ik open vandaag het nieuws en lees twee dingen: eerst dat één op de tien jongeren te maken krijgt met jeugdzorg. Dat zijn jaarlijks 428.000 jongeren! Ik schrik, maar het verbaast me tegelijkertijd niet. Ik hoor namelijk zelf ook steeds vaker om me heen dat mensen psychische zorg nodig hebben. Soms lijkt het wel de nieuwe norm; dat je juist een uitzondering bent als je geen zorg nodig hebt. Maar toch, natuurlijk schrik je. Want je hebt het hier over de jeugd. Kinderen en jongeren tot de leeftijd van drieëntwintig jaar. Het zouden hun meest zorgeloze jaren moeten zijn. Waar ze spelen, zichzelf langzaam leren kennen, studeren, langzamerhand beginnen met werken. Waarom hebben die zoveel last van psychische problemen? Dat gun je niemand op zo’n jonge leeftijd.

Als ik verdrietig verder scroll zie ik het volgende: ‘Er wordt app gecreëerd die depressie jongeren zou moeten kunnen opsporen.’ Hum. Het eerste wat ik denk is ‘waarom een app?’. Want als je even de boeken induikt zie je zóveel onderzoeken die aantonen dat telefoongebruik juist een grote invloed heeft bij depressie. Neem bijvoorbeeld de studie van de Northwestern Medicine University, waaruit bleek dat mensen die het meest somber zijn gemiddeld achtenzestig minuten per dag kwijt zijn aan hun mobiele telefoon. Voor de niet-depressieve personen bleek dit een gemiddelde van zeventien minuten per dag te zijn. En even een rondje op de redactie later blijkt dat Franska gemiddeld per dag 1 uur en 22 minuten op haar mobiel zit, Celine 3 uur en 49 minuten, Meagan 2 uur en 27 minuten, en ikzelf 1 uur en 50 minuten. Ehmm, tja… Wij zijn dus niet zo goed bezig met z’n allen.

Hoe dan ook, ik vond het een beetje een gekke insteek. Om mensen die al depressieve gedachten hebben nog meer mobielgebruik op te leggen. Maar ik wil ook weer niet oordelen over iets waar ik me niet goed in heb verdiept. Dus las ik het artikel van de Metro. De app heet G-moji en is een zelfhulp-app die jongeren helpt met psychische problemen. Het wordt géén vervanging van de psycholoog, maar juist een indicator om problemen eerder op te sporen en daarmee de juiste behandelingen aan te bieden. Hoe het werkt? ‘Met een emoticon wordt gevraagd hoe de jongeren in hun vel zitten, en de mate van schermtijd, beweging en schermgedrag worden bijgehouden.’ 

De app is al onder tweeëndertig jongeren getest en hieruit bleek dat degenen met sombere gedachten minder positieve emoticons zouden gebruiken. Tja, dat lijkt me wel logisch. Het doel van de app? Snellere terugkoppeling naar de psycholoog. ‘Nu slaat een behandelaar zijn agenda open zegt dat hij over twee weken om 14:00 uur tijd heeft. Straks kan hij zijn laptop openen en ziet hij op de app welke jongeren hem vandaag het hardst nodig hebben. Het ultieme doel is het voorkomen van uithuisplaatsing. Het is eigenlijk het laatste redmiddel om er 24/7 voor de jongeren te zijn.’

Een mooi doel. En ja, het is natuurlijk wel zo dat jongeren meer op hun mobiel zitten. Misschien is het zelfs wel zo dat ze zich beter en makkelijker kunnen uiten met gebruik van emoticons dan door te praten met een psycholoog. Maar alsnog heb ik mijn twijfels of dit wel de juiste manier is om ze te helpen. Juist het menselijke contact lijkt me belangrijk. Het met iemand praten. Het léren om erover te praten, in plaats van te vertrouwen op een app. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het hartstikke goed dat er zoveel moeite wordt gedaan om jongeren te helpen. Ik hoop alleen dat het jongeren geen menselijk contact ontneemt.