Drie miljoen mensen!
Vanmorgen las ik een stukje in de krant van Thijs Launspach. Over de uitdagingen die de coronacrisis brengt voor alleenstaanden. Eerlijk gezegd raakte me dat wel.
Thijs heeft er verstand van want hij is psycholoog en stressexpert. Hij pakte de cijfers er eens even bij. Drie miljoen Nederlanders zijn alleenstaand. Dat zijn er dus een heleboel. En de leeftijd van deze groep varieert van jong tot oud, ze wonen in de stad en op het platteland. Een deel van deze groep kiest ervoor om hun leven niet met anderen te delen en een deel ook niet.
Deze alleenstaanden hebben het vanwege de huidige maatregelen van de overheid om het coronavirus in te dammen wel zwaar te verduren. Want ook voor hen geldt de anderhalve-meterregel. Even een dikke knuffel geven is er dus niet bij. Lekker een avond met vrienden uitgaan ook niet. En een blokje om mag maar met één vriendin aangezien je geen familie van elkaar bent.
Deze groep alleengaanden zou misschien wel willen dat ze eens een lekker potje ruzie konden maken met een partner die ook thuiswerkt en verschrikkelijk op hun lip zit. Of dat ze eindeloos woordjes overhoren met een van de kinderen, terwijl het eigen werk nog af moet.
Of misschien hebben ze wel helemaal geen baan en daarom geen contact met collega’s. Dan duurt een dag wel lang hoor. Mag ik ook een beetje aandacht voor deze groep? Mensen die nog lang niet oud zijn, of zielig. Maar wel nogal alleen omdat hun sociale leven nu helemaal op hun gat ligt.
Het gaat om maar liefst drie miljoen mensen die alleen wonen. Zullen we ook voor hen een liedje zingen, of een bloemetje laten bezorgen? Want als we niet oppassen is het eenzaamheidsvirus misschien wel hardnekkiger dan het coronavirus.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
