‘Hij sloeg een tennisracket stuk op mijn rug en zij keek de andere kant uit.’
‘Vorige week las ik op jullie site het verhaal van Antoinette die met een priester hertrouwde en zich schuldig voelde over wat ze haar kinderen daarmee had aangedaan. Haar verhaal is bij mij ingeslagen als een bom en het laat me, nog steeds, niet los. Dat ze na zoveel jaar en op haar leeftijd de moed opbracht om met haar ervaringen naar buiten te komen vind ik dapper. Maar wat me nog meer bezighoudt is de vraag of ze haar verhaal ook met haar kinderen heeft gedeeld. Of ze het leed van haar kinderen heeft benoemd en erkend. Want dat zou de enige weg zijn om haar kinderen zelf ook te erkennen.
De ervaringen van mijn jongere zus en mij zijn enigszins vergelijkbaar met die van Antoinettes kinderen. Alleen schrijft Antoinette dat haar tweede man nooit een vinger naar haar kinderen zou hebben uitgestoken – wat ik maar al te graag wil geloven – en dat was bij ons anders. Onze stiefvader speelde het spel geraffineerd. Als mijn moeder erbij was, gedroeg hij zich en als we met hem alleen waren begon hij te sarren. Toen we klein waren, lieten we zijn getreiter over ons heen komen en waren we te bang om iets terug te zeggen. Maar toen we groter werden, in de puberteit kwamen, hadden we inmiddels zoveel frustratie opgebouwd dat het ons niet meer lukte om hem te negeren.
Meestal begon hij met ons te verwijten dat we hem wel wat dankbaarder mochten zijn. Onze echte vader had immers zijn biezen gepakt toen we nog heel klein waren en hij had de verantwoordelijkheid voor ons bastaards maar mooi wel op zich genomen. Waar zouden wij zijn zonder hem? De eerste keer dat het uit de hand liep, begon mijn zus te gillen dat hij de rambam kon krijgen en dat ze hem haatte tot in haar tenen. Even viel hij stil, van zijn stuk gebracht. Toen kwam hij recht voor haar staan en sloeg haar met zijn vlakke hand keihard in haar gezicht. De toon was gezet die dag. De rest van de jaren die we nog thuis woonden waren een hel.
We probeerden een aantal keren om er met onze moeder over te praten. Die wilde nergens van horen. Ook niet toen ik haar een keer de blauwe plekken liet zien, veroorzaakt door het tennisracket dat hij op mijn rug kapotsloeg. Alsof het haar geen moeite kostte om de andere kant uit te kijken en haar oren en ogen te sluiten voor wat zich onder haar dak afspeelde en voor het feit dat haar bloedeigen kinderen steeds verder van haar verwijderd raakten.
Net als Antoinette is ook mijn moeder al jaren weduwe. Wij hebben nog een paar keer een poging gedaan om met haar te praten over wat ons werd aangedaan en hoeveel impact dat op ons heeft gehad – en nog heeft. Ze gaf geen krimp. Ook niet toen we een jaar niet meer thuis waren gekomen. Ze blijft keihard volharden in haar eigen waarheid. Wij zouden er dan ook heel wat voor over hebben als onze moeder net zoveel moed zou tonen als de Antoinette in het verhaal van vorige week. Mocht zij dit lezen en het er nog niet met haar kinderen over hebben gehad: doe dat alsjeblieft wel!’
Dominiques naam is vanwege privacy gefingeerd.
Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
