Geneeskrachtige bronnen
Jaar in jaar uit komen we in Toscane Dario en Liliane tegen. Toen we ze nog niet zo goed kenden, vroeg ik me altijd af waarom er bij hun elke middag vier witte handdoeken te drogen hingen. En waarom ze elke ochtend vertrokken en pas uren later weer terugkwamen. Als je zo vaak naar dezelfde plek gaat, hoef je toch de omgeving niet meer te verkennen?
En als je niets te doen hebt in je vakantie, zoals ik, ga je op dat soort buren zitten letten natuurlijk. Je kunt ook niet de hele dag lezen en eten.
Bleken ze iedere dag trouw op de zelfde tijd naar de geneeskrachtige bronnen in Chianciano Terme te gaan. Vandaar die handdoeken. Hun superslome hond Miss Piggy is inmiddels helaas niet meer van de partij. Maar die mocht dan ook niet mee in de geneeskrachtige bronnen. Wij waren zelf tig jaar geleden al een keer naar Chianciano geweest, omdat we toen nog alle plaatsjes van enige naam en faam aan het afvinken waren. En bronnen leken ons wel wat. En iedere Toscaan sprak er lovend over.
Bleek dat Chianciano Terme helemaal niet zo onontgonnen en puur natuur te zijn als wij dachten. Niet zomaar een bron ergens in de natuur, waar mensen met hun zere schouder in gingen liggen. Welnee. Het ene kuurcentrum en kuurhotel naast het andere. Chic de Friemel als het ware.
En toen we eindelijk een terrasje hadden gevonden bleken die (meestal bejaarde) kuurders daar aan het ‘ballare’ (dansen) te zijn geslagen. Strijkje erbij en voetjes van de vloer. Die oudjes hadden daar gewoon een doe-vakantie dus. Je kunt natuurlijk ook niet de hele dag in dat water liggen. Geen idee of het daar nog steeds zo is. Maar als je iets aan je schouder, rug, enkel hebt… ik zou zeggen: gaan! Best grappig om te zien.
Vraag me trouwens nog altijd af waarom Dario wel geneeskrachtige dingen deed in de ochtend en in de middag rondom het huis ging lopen roken. Maar goed. Ik ben geen arts. Zal wel ergens goed voor zijn. Hum.
Door Franska
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
