Franska.nl

‘Dit verplichte nummer komt me inmiddels de neus uit’

De vriend van Shirley komt uit een groot gezin. Een keer per jaar is er een familiedag, die Shirley steeds liever wil overslaan. 

 

 

Het staat groot aangegeven op de kalender die in de keuken hangt, Eerste paasdag familiedag. De rode letters zijn met hanenpoten op het papier gekrast alsof ze willen zeggen dat je het niet in je hoofd moet halen om er niet bij te zijn. 

 

Al zolang ik mijn vriend Bastiaan ken, en dat is al heel wat jaartjes, vind ik die familiedag niet zo geweldig als de rest van zijn broers en zussen. Het wordt wat mij betreft steeds meer een dag dat we elkaar de maat nemen in plaats van dat we echt geïnteresseerd zijn in hoe het met elkaar gaat en dat gaat me steeds meer tegenstaan.

 

Mijn schoonouders hebben dat niet zo in de gaten, maar ik des te meer. Helemaal omdat mijn vriend en ik niet getrouwd zijn, geen kinderen hebben en een beetje buiten de gebaande paden leven. We werken net zolang totdat we weer genoeg verdiend hebben om een tijdje op reis te kunnen en dat past niet zo bij het wereldbeeld dat de rest van de familie heeft. Mijn schoonvader is ooit een eigen bedrijf begonnen dat de volgende generatie heeft uitgebouwd naar een succesvolle onderneming waar de twee broers en enige zus van Bastiaan in de directie zitten. Dus op dagen dat we met de hele familie bij elkaar zijn gaat het vrijwel nergens anders over. Het lijkt soms meer op een aandeelhoudersvergadering dan op een familiedag en ik voel me steeds meer buiten de boot vallen. 

 

Toen de neefjes en nichtjes van Bastiaan nog klein waren kon ik me daar als tante nog een beetje mee bezighouden maar inmiddels zijn het pubers die de hele middag ongeïnteresseerd op hun telefoon zitten, en eerlijk gezegd kan ik het hen niet eens kwalijk nemen. Het liefst zou ik tussen ze in willen gaan zitten om ook naar suffe TikTok-filmpjes te kijken om zo maar niet te hoeven luisteren naar dat eeuwige opscheppen van mijn zwagers en schoonzus. 

 

Ze hebben niet eens door dat ze in hun gesprekken altijd een wedstrijd met elkaar aangaan. Wie er van hen het snelste kan hardlopen, wie er de meest interessante vriendenkring heeft en vooral: wie heeft de slimste kinderen. Havo is te min en het liefs scheppen ze op over het tweetalig gymnasium van de een of het winnende selectieteam van de hockeyclub van de ander. Misschien ligt het aan mij, maar daar gaat het toch niet om in het leven? Of je kind de beste is in sport of op school? Misschien zijn ze wel doodongelukkig maar durven ze dat niet te zeggen tegen hun ouders die overal een wedstrijd van maken. 

 

Met mij is de familie altijd zo uitgepraat want ik heb geen superpresterende zoons of knappe dochters. Ik werk als freelance it-specialist en daar is natuurlijk niet zoveel over te vertellen waar hun hart sneller van gaat kloppen. Ze vinden het maar saai en je ziet hun ogen afdwalen als ik al eens een poging waag om te vertellen waar ik mee bezig ben. En als ze al eens vragen naar de locaties waar Bastiaan en ik soms maanden doorbrengen dan zijn ze er zelf al eens geweest in een of ander over the top resort of ze zeggen dat dat hen helemaal niets lijkt. Ik vind het zo vermoeiend. 

 

Bastiaan vindt dat ik me niet zo druk moet maken. Het is niet voor niks dat hij jaren geleden al besloot dat hij niet met zijn broers en zus in het familiebedrijf wilde werken, omdat hij zijn leven op zijn eigen manier wilde leiden. Als jongen had hij al moeite met de competitie die er altijd binnen het gezin hing en die ook behoorlijk door zijn ouders werd gestimuleerd. Zij snapten er dan ook niets van toen hij met zijn studie stopte om een tijdje te gaan reizen. Ik vind het knap dat hij zich niet door zijn familie op de kast laat jagen, heus. En ik weet dat hij het eigenlijk best leuk vindt om iedereen weer te zien op de familiedag. Bij mij werkt het helaas alleen maar averechts, want hoe meer tijd ik met ze doorbreng hoe meer moeite het me kost.’