‘Op een gegeven moment ging ik zijn secretaresse lastigvallen omdat ik hem zogenaamd heel erg dringend nodig zou hebben.’
‘Hij was altijd al slim en succesvol en gedreven en dat was in het begin ook waar ik voor viel. Een man met een kei van een baan, aanzien en een inkomen om ‘u’ tegen te zeggen. Ik moest soms op mijn tenen lopen om hem bij te benen, maar ik deed er wel mijn best voor om een gesprekspartner voor hem te zijn en op de hoogte te blijven van wat er speelde op zijn werk. De omslag kwam na de kinderen. We begonnen eraan met goede afspraken over het zo eerlijk mogelijk verdelen van zorgtaken, maar daar kwam van meet af aan bitter weinig van terecht.
Daardoor werd het moederschap heel wat minder dan ik me had voorgesteld. Zeker toen de kinderen in de leeftijd van clubjes en sporten kwamen en ik het gevoel had alleen nog maar met ze rond te rijden van hot naar her en elke dag tijd te kort te komen. Tegen die tijd had mijn man het hoofdstuk kinderen al totaal bij mij gedumpt. Hij stak steeds meer tijd in zijn werk, kwam steeds later thuis en als hij er dan eens was, was hij moe en hadden we elkaar nog maar bar weinig te melden.
In feite waren we in het geijkte patroon van een huwelijk op de helling beland. Ik was niet alleen teleurgesteld in waar wij waren geëindigd, maar ook boos – voelde me in de steek gelaten. Denk nou niet dat ik in al die jaren nooit het gesprek ben aangegaan met mijn man, maar het had nul effect. Ik verweet hem dat hij geen verantwoordelijkheid nam, alleen met zichzelf bezig was en meer met zijn werk dan met mij was getrouwd. Hij vond mij niet flexibel – een zeikerd noemde hij me meer dan eens.
Intussen ging het hem op zijn werk almaar beter en dat stak me meer dan ik mezelf toe wilde geven. Als hij er nog weleens iets over vertelde tegen de kinderen, keek ik venijnig de andere kant op of viel hem in de rede met gedoe dat er niet toe deed. Op een gegeven moment ging ik zijn secretaresse lastigvallen omdat ik hem zogenaamd heel erg dringend nodig zou hebben en als hij niet snel terugbelde bleef ik haar stalken.
We zijn uit elkaar inmiddels. De echtscheiding is nog niet helemaal rond, maar dat we ooit weer bij elkaar komen is uitgesloten. Ik heb er heel veel verdriet van. Niet alleen omdat ik er nu écht helemaal alleen voor sta maar ook omdat ik, als ik heel eerlijk ben, uiteindelijk stikjaloers was op zijn succes en die jaloezie op hem heb afgereageerd. Het is een afschuwelijk idee dat ik zover ben gezonken dat ik mijn eigen man ongeveer ben gaan haten om precies dezelfde dingen waar ik ooit juist voor viel en van hield.’
Wiesjes naam is vanwege privacy gefingeerd.
Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
