‘De schade die ik daarmee aanrichtte is onherstelbaar…’
‘Ons huwelijk verkeerde in een crisis en er was al zoveel gebeurd dat de problemen met een gesprekje of het maken van wat goede afspraken niet meer opgelost konden worden. Daarom kon ik maar één ding verzinnen en dat was dat we een tijdje uit elkaar zouden gaan zodat we even afstand konden nemen. Een half jaar had ik in mijn hoofd – die tijd hadden we echt wel nodig – en als ik wilde kon ik die tijd bij vrienden logeren. Zij hadden plek zat, alleen woonden ze wel meer dan honderdvijftig kilometer verderop. Onze zoon was pas vier destijds, dus die kon makkelijk elders naar school. Maar onze dochter was elf en zou na de zomer naar de middelbare school gaan. Om haar uit haar vertrouwde omgeving te halen leek ons niet verstandig. Daarom besloten we dat zij thuis zou blijven bij haar vader.
We vertelden het de kinderen een paar dagen voordat ik zou vertrekken. Mijn zoon was door het dolle, die had het gevoel dat we met vakantie gingen. Maar mijn dochter was radeloos van verdriet. Ze begon te huilen toen we het vertelden en huilde nog steeds toen we vertrokken. Dat ze me zowat al mijn kleding zag inpakken maakte het er ook niet bepaald beter op en achteraf vergeef ik mezelf dat nooit.
Na een week of drie kwam ze ons voor het eerst opzoeken. Helemaal alleen met de trein, wat ze nog nooit gedaan had. Meteen toen ik haar zag wist ik het. Ze zag ons samen en hoorde de enthousiaste verhalen van haar broertje, terwijl zij er thuis het grootste gedeelte van de tijd alleen voor stond omdat haar vader wel gewoon moest werken. Toen ze wegging was ik degene die radeloos was. Ik had namelijk een heel naar voorgevoel. Mijn man en ik zagen elkaar pas weer na drie maanden. Hoewel het eerst niet zijn keuze was geweest om afstand te nemen, beviel het hem beter dan verwacht, zei hij. En intussen hadden hij en onze dochter ook hun draai gevonden en hadden ze het best naar hun zin met z’n tweetjes, zei hij.
We hebben op een gegeven moment nog wel een gesprek gehad over opnieuw samen starten, maar dat zat er toch niet meer in. Tegen die tijd was mijn dochter zo gewend geraakt aan haar nieuwe leven dat ze er niet over piekerde om weer bij mij en haar broertje te komen wonen. Jaren later heeft ze me nog wel eens gevraagd hoe ik het over mijn hart had kunnen verkrijgen om haar achter te laten. Ze kon zich simpelweg niet voorstellen hoe ik dat als moeder had kunnen doen. Tussen haar en mij is het nooit meer geworden zoals het ooit was, en hoewel zij inmiddels volwassen is heeft ze er nog steeds last van dat ik haar in de steek liet toen ze me eigenlijk heel hard nodig had. De schade die ik daarmee aanrichtte is onherstelbaar.’
Renates naam is vanwege privacy gefingeerd.
Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
