Franska.nl

‘Ik laat mijn hand zakken. In de verte zie ik de auto de hoek omgaan. Uit het raampje links achterin zwaait de lange slungelige arm van mijn oudste zoon. Hij gaat samen met zijn broers op vakantie. Niet alleen, maar met mijn ex. Voor de eerste keer zonder mij. Voor de eerste keer als gebroken gezin.

Mijn ex en ik zijn begin dit jaar uit elkaar gegaan. Na de afgelopen kerst kwamen we tot de conclusie dat we niet eens meer konden doen alsof. De ruzies bleven. En de ijselijke stilte die er daarna tussen ons bestond was voor onze kinderen niet meer uit te houden. Zij waren dan ook niet verbaasd dat we hen op een druilerige zondag in januari vertelden dat hun ouders uit elkaar zouden gaan. 

Mijn ex vond vrij snel een appartement, pakte zijn spullen en verdween uit mijn leven. Eindelijk rust in huis en in mijn hoofd. Onze woning werd gelukkig al snel verkocht en met mijn gespaarde geld kocht ik nieuwe meubels voor de flat waar ik naartoe ben verhuisd. 

De kosten als gevolg van de scheiding liepen nogal uit de hand, waardoor ik geen geld meer over had om dit jaar ook nog met de kinderen op zomervakantie te gaan. Gelukkig was het de afgelopen weken fantastisch weer, maar ergens steekt het dat ik niet met de kinderen weg kon. Want daar was ik na dit heftige halfjaar wel aan toe. Ik wil zo graag even op adem komen. Even loskomen.

Mijn ex, die veel meer verdient dan ik, neemt ze nu wel mee. Ze gaan naar Italië. En ik had nooit gedacht dat ik het zo moeilijk zou vinden om mijn kinderen te laten gaan. Jaren gingen wij als gezin naar het Gardameer. Naar dezelfde camping, waar we ook een boot huurden en waar de jongens kunnen surfen. Nu gaan ze zonder mij. Naar diezelfde camping en voor het eerst ben ik er niet bij en dat doet zo’n pijn. 

Al dagen voel ik een knoop in mijn maag. Want waarom moet mijn ex nou juist daar naartoe. Daar waar de jongens alle drie hebben leren zwemmen. Waar we al jaren met dezelfde vakantievrienden veel plezier hadden. Waar zoveel herinneringen liggen. Niet alleen voor de jongens maar juist voor mijn ex en voor mij.

Als ik naar binnen loop voel ik de tranen over mijn wangen lopen. Eindelijk kan ik huilen. De hele week heb ik me grootgehouden omwille van de jongens. Ik deed alsof ik heel blij voor ze was. Pakte hun spullen in en luisterde naar hun enthousiaste plannen voor de komende drie weken in de Italiaanse zon.

Als er geen tranen meer over zijn pak ik mijn telefoon en stuur ik een app naar de jongens. ‘Geniet ervan, mannen!’ schrijf ik. En ik vraag me wanhopig af hoe ik de komende weken in dit stille huis doorkom.’