Franska.nl

 

Anna Maria is 48, moeder van een dochter van vijftien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandt haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen.

 

‘Lekker Ding is door me afgeserveerd na de laatste keer bij hem thuis, maar stiekem houdt hij de gemoederen toch weer bezig nu en dan – wat mij betreft mag hij bellen, want ik kan hem hebben nu. Maar Lekker Ding zwijgt in alle toonaarden en hem bellen zou mijn nieuwe mores om zeep helpen: alleen voor de lol en alleen voor de lekker en alleen op mijn voorwaarden, maar niet voor het echie, want Anna Maria laat niet langer met zich sollen.

 

Terwijl ik op straat loop kijk ik, ook tot mijn eigen ergernis omdat ik het niet kan laten, onwillekeurig toch op mijn telefoon en jawel, een bericht. Niet van hém maar van hem die nu mijn ex is: ‘zin in een borrel, ben je thuis?’ Te benieuwd – of is het nieuwsgierigheid? – naar zijn verhaal over ‘het uit hebben met haar’, app ik terug dat ik er over een half uur ben maar dat ons kind gewoon wel thuis is. ‘Zie ik je daar’, maakt hij ervan. De vanzelfsprekendheid van binnen kunnen komen vallen en altijd maar weer een volle ijskast aantreffen, is onveranderd overeind gebleven.

 

Ik tref hem trommelend op mijn keukentafel en hangend in mijn keukenstoel aan. ‘Verveel je je of zo?’ Hij vraagt of ik ook wijn wil. Zo te zien heeft hij al een keer bijgetapt. ‘Je verveelt je niet?’ Gezeik, zegt hij dat het is. Hij vraagt of ze het niet verteld heeft, onze dochter, dat het uit is. Ik hou me op de vlakte: ‘wat dan?’ ‘Gezeur.’ Iedereen moet en wil altijd maar van alles van hem, zegt hij en daar heeft hij zijn pijpen vol van. Eventjes, heel eventjes maar, maak ik het persoonlijk en voel ik me ook iedereen. Maar als ik hem aankijk, kijkt hij weg en dan zie ik wie hij is. Alsof ik hem nooit eerder zo gezien heb. Een verongelijkt kind dat zijn zin niet krijgt. Een kerel die heel wat meer lijkt dan hij in werkelijkheid is. Met zijn ziel onder zijn arm de straat opgerend en bij mij gestrand omdat dat toevallig even zo uitkomt.

 

Op mijn ‘wat hij dan verwacht had’ neemt hij een hele grote slok. Hij kijkt me aan. ‘Ik weet gewoon niet wat ik had verwacht. Dat het leuk zou zijn. Geen gedoe. Go with the flow.’ Ik weet dat hij het meent. Na mij, na ons, zou het leven één groot feest worden. Niks geen gezeur, niks geen verplichtingen. Alleen voor de lol en alleen voor de lekker en alleen op zijn voorwaarden, maar niet voor het echie.’

 

Benieuwd naar hoe het begon? Lees het hier.