Anna Maria is 48, moeder van een dochter van vijftien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandt haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen.
Ze hangt op de bank naar iets te kijken met halfnaakte meisjes die zich lopen uit te sloven op voor mij volstrekt onbekende muziek. ‘Hoezo uit?’ Hoewel mijn stem oké klinkt maakt mijn hart een wild vreugdesprongetje – ‘joehoe’. ‘Met haar heeft hij het uit, dat snap je toch wel. Uit! Hij vond het te ingewikkeld worden. Prima toch?’ Ik moet lachen. Ze vraagt of ik het grappig vind, dat het uit is en ik zeg dat ik denk dat ik dat in ieder geval niet erg vind. Op mijn ‘hoezo dan ingewikkeld?’ haalt ze haar schouders op en mompelt iets van dat zij allemaal dingen wilde waar hij geen zin meer in had en dat hij niet geclaimd wil worden, ofzo.
Het is nog niet zo lang geleden dat ik bedacht dat elke vrouw het voor hem mocht worden behalve zij. Want zij was ongenood mijn leven binnen komen denderen, had rondgeslopen in mijn huis als ik er niet was, had in mijn bed geslapen met mijn man en – nog erger en intiemer dan al het andere – zij was degene die via hem toegang had gehad tot mijn wanhoop en verdriet. Ze had op de eerste rang gezeten vanaf het moment dat het schouwspel begon waardoor ze geen enkele akte had hoeven te missen en alle scènes en het hele verval schaamteloos had kunnen gadeslaan. Vanaf haar ereplaats had ze stemming kunnen maken en kunnen aanmoedigen dat het een lieve lust was en dat moet ik haar nageven, dat ze daar van meet af aan heel erg goed in was, in stemming maken en aanmoedigen.
‘Nou, dan weet je dat ook weer,’ zegt mijn lieve wijze dochter terwijl ze de chipszak dicht frommelt en haar handen langs elkaar wrijft om de laag paprikapoeder weg te poetsen. En dan dat ze er ook blij mee is. Ik zeg dat ik het heel erg vervelend vind dat ze zo dicht bij mij kon komen – niet echt, maar figuurlijk – en dat ze veel te veel dingen te weten is gekomen die ik helemaal niet met haar wil delen omdat het haar zaken niet zijn. ‘Snap ik,’ klinkt het en ze staat op om haar handen in de keuken even onder de kraan te houden en daarna verder af te smeren aan de keukenhanddoek.
‘Ziezo,’ zegt ze en ze staat op om naar boven te gaan.
‘Ziezo, zeg dat wel,’ denk ik en ik kijk haar na. Ze wordt nu echt groot.’
Benieuwd naar hoe het begon? Lees het hier
