Franska.nl

 

 

Anna Maria is 47, moeder van een dochter van veertien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandt haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen. 

 

‘Vriendin A geeft een feest. Vriendin B zegt dat ik mee kan rijden, met haar en haar man – het feest is in een andere stad. ‘Graag’, zeg ik. Graag rijd ik met hen mee. Alleen zijn op een feest is erg, alleen binnenkomen nog erger. Ze pikken me op zoals afgesproken. Ik kruip achterin. We kletsen wat en we zwijgen wat. Bij Schiphol komt een Boeing over de startbaan die bovenlangs de snelweg loopt. Ik stel me voor dat ik daarin zit – de riemen vast, vaart maken en nog meer vaart maken en dan dat altijd even gelukzalige moment van het loskomen van de aarde en het alles achter je laten wat je niet mee wilt nemen. Ik zou zoveel achterlaten dat ik zelfs zonder handbagage kon reizen, zo vederlicht. Alleen mezelf en mijn dochter zou ik meenemen, alleen wij tweetjes en verder niets.

 

Ze vraagt wat ik zit te denken, mijn vriendin B en ik zeg dat het niets bijzonders is. Wat als ik wel zou zeggen wat ik denk? Dat ik geen zin heb in dit feest en deze avond. Dat ik het heel lief vind dat ze me kwamen halen, maar dat ik me desondanks heel erg verschrikkelijk single voel op hun achterbank. Dat ik zou willen dat ik er tussenuit kon piepen, nu en morgen en tot lang daarna en dat ik pas terug hoefde te komen als ik daar weer zin in had.

 

Vriendin A straalt me tegemoet. In haar mooiste jurk met haar haar prachtig opgestoken komt ze op me toelopen en houdt ze me even heel lief en heel stevig vast. Ik pak een glas van een dienblad en neem een flinke teug. Kijk rond op zoek naar bekende gezichten die er zo op het eerste gezicht niet zijn. Mijn vriendin B trekt me mee: ‘kom nou maar bij ons staan’ en ze zegt dat zij dit ook niks aan zou vinden, in haar eentje. En net als ik denk dat het wel meevalt deze avond, wordt de verrassing van het feest blij aangekondigd.

 

Het is tango-les. Die gaan we met z’n allen krijgen zodat we gezellig samen kunnen dansen. En terwijl het geluid van de bandoneon al slepend op gang komt om daarna jankend door de ruimte te snijden, slaat de paniek toe van het alleen zijn zonder danspartner en dat ik de enige ben met niemand om mee te tango-dansen. Beschaamd en gegeneerd over het daar in mijn eentje te staan wachten op niets en niemand doe ik een paar passen richting de deur. Ik gebaar naar vriendin B dat het niet geeft – laat mij maar – en smeer ‘m snel naar buiten. De avondlucht snijdt in mijn longen als ik diep genoeg probeer in te ademen om de tranen terug te dringen. Diep genoeg om me niet meer te generen voor het muurbloempje zijn en het niemand hebben om die fucking tango mee te dansen.’

 

 

Benieuwd naar hoe het begon? Lees het hier.