Anna Maria is 47, moeder van een dochter van veertien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandt haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen.

 

 

‘Om een uur of twaalf zou ze thuisgebracht worden. Om half een is ze er nog niet. Hoe later het wordt, des te meer onrust er in mij vaart. Als ze eindelijk op komen dagen, ben ik op van de zenuwen. Ik weet niet wat ik zeggen of vragen moet. Voor het eerst is ze een nacht bij hem geweest, voor het eerst brengt hij haar thuis, voor het eerst dat we daar staan. Als vanouds met z’n drieën, maar akelig onwennig.

 

Ik vraag of hij wat drinken wil – een krankzinnige vraag omdat ik hem eigenlijk de tent uit wil hebben. Maar voor haar, zo alleen als ze daar staat, letterlijk tussen ons in, mag hij nog even blijven. Of hoop ik wijzer te worden van hun eerst nacht zonder mij en is het me toch niet alleen maar om haar te doen? Hoop ik te horen dat er geen bal aan was in haar nieuwe eigen kamertje? Hij zegt nee. Hij heeft net nog koffiegedronken (hij koffie op dit uur?) en hij moet er weer vandoor, zegt hij terwijl hij even op zijn horloge kijkt. Hij knuffelt haar; te lang en te stevig. Zegt dat hij het vre-se-lijk gezellig vond en dat ze snel weer komt. Even kijkt hij me aan. ‘Dag,’ zegt hij, ‘we houden nog wel contact.’

 

Moeilijk vind ik het, om te bedenken wat ik vragen zal. Dus vraag ik nogal onnozel of het gezellig was. Ze haalt haar schouders op, niet al te toeschietelijk. ‘Gewoon’, zegt ze dat het was. ‘Gewoon, gewoon en verder niks?’ Ik irriteer haar. ‘Nee, heel erg gezellig,’ zegt ze dan. ‘Er kwam een mevrouw langs gisteren en we hadden het heel leuk.’ Ze hadden laat nog pizza laten bezorgen en tot laat allemaal films gekeken en ‘zij’ was heel erg aardig geweest.

 

Het duurt even voordat de betekenis van haar woorden bij me binnenkomt, voordat de boodschap landt. De eerste de beste avond dat zij bij hem logeert, kon hij zich al niet inhouden? Niet bedenken dat het misschien beter was om haar even tijd te gunnen om te wennen? Meteen die snol in zijn hol gesleurd? Lekker met z’n drietjes op de bank, pizza en filmpjes tot laat? Ik voel me onpasselijk worden van jaloezie, woede en onmacht en weet niet welke emotie het hardst aankomt. Is dit zoals het zal gaan? Ik hier aan deze kant van de scheidslijn? In mijn eentje in de weer met broodtrommeltjes en vuile was, in mijn eentje staan voor wat haar raakt op school en om haar te helpen haar draai te vinden in haar nieuwe leven? En hij mooi weer spelen met een nieuwe mobiele telefoon, pizza en filmpjes?

 

‘Is ze blijven slapen?’ Ik wilde het niet eens vragen en al helemaal niet zo bits. Ze zegt dat ze dat niet weet. De waarheid is dat ze het antwoord te pijnlijk vindt.’

 

Benieuwd naar hoe het verder gaat? Lees het hier.