‘Of hij het anders zou doen als hij niet dood zou gaan en zou weten wat hij nu weet? Weer die lach, zijn bekende aanloopje naar een antwoord, terwijl er intussen niet echt iets te lachen valt.

 

 

En dan, heel serieus, dat hij er nu in ieder geval voor zou zorgen dat het contact met zijn zoon niet zou verwateren. Hij zou het sowieso nooit meer laten gebeuren dat zijn ex-schoonfamilie de boel van hem zou overnemen. Nooit meer wegkijken omdat het hem diep in zijn hart ook wel goed uitkwam, om geen klein kind meer in zijn leven te hebben. Niet meer de verantwoordelijkheid voor een mens dat zijn weg moet vinden in het leven en daar alleen maar in kan slagen als er ouders zijn die bereid zijn om het goede voorbeeld te geven en altijd als vangnet te willen klaarstaan voor het geval het eens even niet wil lukken. Want dat is opvoeden, zegt hij, heeft een kinderpsycholoog hem ooit verteld. Een kind zijn eigen pad gunnen en er consequent achteraan blijven lopen zodat je hem kunt opvangen als hij valt, of van zijn pad raakt.

 

‘Mooi’, zeg ik. Ik sta op om nog eens thee te zetten. Of wil hij liever iets anders? Inderdaad, zegt hij. Hij wil wijn. En heb ik toevallig ook iets te roken in huis of heb ik dat echt helemaal definitief afgezworen?

 

Als we weer zitten – nee natuurlijk hoef ik geen sigaretten voor hem te gaan halen, want eigenlijk rookt hij niet eens. ‘Nooit gedaan ook’, kijkt hij me afwachtend aan en zegt dat ik het gerust mag zeggen, wat ik te zeggen heb. Of vragen.

 

‘Ja.’

 

Want wat me bezighoudt – niet nu maar altijd al sinds ik voor het eerst over zijn mislukte huwelijk met zijn lichtelijk psychotische vrouw hoorde en zijn toch wel wat twijfelachtige tweede ronde met hun nanny. Hoezo deed zij dan niet wat ze tijdens zijn huwelijk ook al deed? Voor zijn zoon zorgen. En waarom deed ze niets, zei ze niets? Miste zij zijn zoon niet? Maakte ze zich geen zorgen of het wel goed zou komen met dat mannetje in die rare schoonfamilie met wel genoeg geld maar verder niet al te veel om het lijf? Nu lacht hij zijn echte lach. Dat ‘niet veel om het lijf’ vindt hij wel een rake typering, zegt hij. Maar om terug te komen op mijn vraag:

 

‘Nee.’ Zijn vrouw was vooral uit op hem en niet op zijn zoon. En verder is zij altijd heel erg het type van ‘don’t rock the boat’ geweest. Maar dat hoeft hij mij heus niet te vertellen, want dat weet ik natuurlijk al wat langer dan vandaag.’

 

Anna Maria is 49, moeder van een dochter van zestien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandde haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen – ook nu het daten weer begonnen is.

 

 

Benieuwd naar hoe het begon? Lees het hier.