‘‘Ik zit er echt heel erg doorheen, heb je vanavond iets?’ Ik huilde nog steeds toen ik vriendin M. belde en vroeg of ze kon komen.
Met een ‘ik zit al op de fiets’ verbrak ze de verbinding en begon ik te ijsberen alsof ik weer net als vroeger midden in de nacht op mijn ex zat te wachten die zijn telefoon uit had staan. Heen en weer van de kamer via het gangetje naar de keuken en weer terug. Ik keek naar buiten waar de straat glom van een helse zomerse onweersbui en naar de man op zijn fiets die zijn beide benen hoog in de lucht tilde om geen natte broek te krijgen toen hij door een plas fietste, en de gierende lach van zijn dochtertje achterop zijn bagagedrager. Ik keek in de spiegel waar ik schrok van mijn beeld en liep door naar boven naar de badkamer om mijn ogen te wassen en verse mascara op te doen. Adem in, adem uit. Deze misère was even geleden, maar ik kon het blijkbaar nog als de beste, de weg kwijtraken en van voren niet meer weten dat ik van achteren nog besta.
‘Ik kan jou ook geen moment alleen laten!’ Vriendin M. lachte. Al wist ik wel beter omdat ze dit heus niet om te lachen vond. Ze sloeg haar armen om me heen – onze that’s-what-friends-are-for-hug die zij vaker bij mij doet dan omgekeerd omdat het met haar als eeuwige vrijgezel vrijwel altijd gewoon steady gaat. ‘Ik zie het aan je.’ En toen ging ze zitten en gebaarde naar de ijskast voor een fles om de crisis mee door te komen. Onder een ‘vertel nou maar’ ging de eerste slok naar binnen en toen ik bij het einde van mijn verhaal das wat nu zeggen en schrijven twee uur geleden speelde maar een eeuwigheid leek, was haar eerste glas leeg en het tweede alweer halverwege.
Ze zei dat ze al eerder tegen me had gezegd dat ik soms volstrekt hersenloos lijk als het op mannen aankomt dus dat ze niet nog een keer zou zeggen hoe ‘ongeloveloos’ stom het van me was om met mijn ex te gaan liggen rommelen. Maar dat ik het tegen mijn lief gezegd heb, dat vond ze wel van ‘ballen getuigen’ en als dat moest betekenen dat het nu einde verhaal tussen Anna Maria en haar lieve lief was, dan moest dat maar zo zijn want met de leugen van het niet vertellen had ik toch niet kunnen leven en daarom houdt ze ook van me. ‘En verder vind ik je een huilebalk. Allejezus! Wat jij de laatste jaren bij mekaar hebt gejankt, dat is voor menigeen genoeg voor een heel leven. En dat allemaal om een paar kerels?’’
Anna Maria is 49, moeder van een dochter van zestien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandde haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen – ook nu het daten weer begonnen is.
Benieuwd naar hoe het begon? Lees het hier.
