‘‘Kun je vreemdgaan met je ex?’ Vriendin M. kijkt me aan. Heel traag, trager dan ik ooit bij haar heb gezien, sijpelt mijn vraag door…
Ze doet haar mond open om iets te zeggen en doet ‘m weer dicht zonder een woord gezegd te hebben. Als het laatste stukje tergend langzaam is doorgedrongen staat ze op van tafel en buigt ze naar me toe. Heel ver, tot bijna aan mijn neus buigt ze door. En dan doet ze haar mond weer open en hapt ze naar adem voor genoeg decibellen.
‘Echt waar? Godverdomme, leer jij het dan nooit? Ik bedoel! Hoeveel stations heb jij nog te gaan voordat je thuis bent? Meer dan twee jaar zijn we nu onderweg. Wat zeg ik? Tweeëneenhalf jaar op de kop af. En nu duik je weer met hem het bed in? Want dat is wat je gedaan hebt, toch? Vond je het nodig? Vond hij het nodig? Was het omdat hij gehoord heeft dat er een nieuwe liefde is dat hij het nodig vond om de kussens weer eens op te komen schudden en daarna, als het hem weer eens is gelukt om er een grote janboel van te maken, weer de pleiterik te maken en niet meer van zich te laten horen? Zijn eeuwig en altijd aan de touwtjes willen trekken omdat dat zijn ego zo lekker streelt?’
Ze is boos, ze is woedend, ze is erger dan ik haar ooit eerder heb gezien. Nu is het mijn beurt om mijn mond open te doen en dan weer dicht zonder een woord gezegd te hebben. Want wat kan ik zeggen? Dat het, toen het gebeurde, nog wel oké leek maar al heel snel daarna helemaal niet meer? Dat het heel erg aan me vreet dat ik het heb laten gebeuren – ik was notabene degene die hem mee de trap op trok en niet andersom. Dat de seks geen ruk voorstelde en dat ik walg als ik terugdenk aan hoe het ging? Walg van zijn geur, van de gedachte dat de geur van mijn lief heel veel fijner en frisser en echter is? Walg van de wetenschap dat ik een heel grote bom heb gelegd onder mijn lief en mij? Dat ik in mijn oneindige arrogantie dacht dat ik kon oordelen over hoe hij met zijn ex en met zijn kinderen omgaat en dat dat me niet goed genoeg leek? Dat ik dacht dat ik een ietsje meer echte man nodig had en niet zag wat ik daarmee liet lopen? Dat ik moet huilen van de gedachte dat ik mijn lief moet vertellen van deze waanzinnige actie en dat ik niet eens kan uitleggen hoezo en waarom?
Vriendin M. staat op. ‘Sorry,’ zegt ze, hoewel ik heel goed weet dat ze geen sorry bedoelt, ‘of je kunt vreemdgaan met je ex, wilde je weten? Wat ben jij een ongelofelijke idioot.’’
Anna Maria is 49, moeder van een dochter van zestien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandde haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen – ook nu het daten weer begonnen is.
Benieuwd naar hoe het begon? Lees het hier.
