‘Voor het eerst sinds veel te lang is het vandaag weer eens als vanouds vriendinnenstapavond, wat wil zeggen eten, praten, drinken, nog meer praten, nog meer drinken en dan zien we wel wat de avond nog brengt.

 

Vriendin M. is onverminderd single en er nog steeds niet uit wat ze verder met haar leven wil, dus die slaan we over. Vriendin C., die zich na haar scheiding nog steeds het apezuur date, heeft verhalen waar wij alleen maar rode oortjes van kunnen krijgen. Vriendin R. is als enige van ons nog steeds redelijk gelukkig getrouwd met haar eerste man en vriendin K. nog wel met haar eerste man maar niet meer echt van harte, dus kan vriezen kan dooien.

 

En dan ben ik. Kunnen ze zich al opmaken voor een feestje? Ben ik al gevraagd? En wanneer gaan ze hem zien? Of bestaat hij niet in het echt en is dat de reden dat ik hem voor hen weghoud? Wie a. zegt moet ook b. zeggen, dus begin ik bij dat hij toch echt mijn man is, tenminste dat ik dat echt waar heel erg dacht, dat ik niet blind van verliefdheid was maar vanaf dag 1 wel heel erg bij hem – ja, ik weet het klinkt tuttig maar toch – thuiskwam, dat we geen dampende seks hebben maar het heel erg fijn hebben in bed – en nee, ze kunnen op hun kop gaan staan maar details worden nu even niet gedeeld om de doodeenvoudige reden dat mijn slaapkamer strictly private is. Maar nu is er iets waar ik me niet goed raad mee weet en dat brengt ze allemaal, behalve vriendin M. die het verhaal al kent, naar het puntje van hun stoelen met hun ellenbogen leunend op tafel.

 

Ik doe mijn verhaal van zijn ex en zijn kinderen en dat die etterbakken tegen hem durfden te zeggen dat ze mij – die chick – niet hoefden te zien en dat ik de indruk heb dat hij zich geen raad weet met die drie en hoe dat moet in een relatie als kinderen niet willen matchen. ‘Op den duur gaat dat toch schuren? Vakanties, feestdagen, zie je het al voor je hoe dat moet als je elkaars leven als ouder niet kunt delen?’ En ja, misschien is het een beetje hard van stapel lopen, maar het is ook een beetje regeren is vooruitzien en zo. Toch? Want kinderen – en dat weten we bijna allemaal hier aan tafel – daar draait het toch om als het erop aankomt?’

 

Anna Maria is 49, moeder van een dochter van zestien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandde haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen – ook nu het daten weer begonnen is.

 

Benieuwd naar hoe het begon? Lees het hier.