‘Nee, een watje zou ze haar broer niet willen noemen, want daar zou ze hem toch echt tekort mee doen. Hij heeft een eindeloos engelengeduld, zegt ze.
Kan heel veel hebben en heeft heel veel over voor wie hem dierbaar is. Maar ook hij heeft zijn grenzen en wie daar overheen walst ziet een kant van hem waar je best nog weleens van zou kunnen schrikken. Genoeg is genoeg en eenmaal bij dat punt aangekomen is er soms geen weg meer terug.
En zijn ex? Zijn twee unieke etterbakken van kinderen? Zijn die nog nooit over die grens heen gedenderd? Of bestaat die niet voor hen? Ze denkt dat die drie er maar beter rekening mee kunnen houden dat ook zij op een dag aan de beurt zijn. Ze hoopt in ieder geval van harte dat dat zo is. Want het heeft haar – en ook haar ouders – altijd verdriet gedaan om te zien hoe zijn ex hem behandelde – en hoe hij zich liet behandelen. Zij snapten en snappen nog steeds niet goed wat er daar is voorgevallen of ingeslopen waardoor het zo ver kon komen.
‘Hebben jullie het hem ooit gevraagd? Ik bedoel écht gevraagd, recht op de man af?’ Dat hebben ze niet, nee. Zo zit hun familie niet echt in elkaar, zegt ze. ‘Onze ouders zijn meer van don’t rock the boat. Als je het niet al te ingewikkeld maakt, waait de bui vanzelf wel weer over. Ik weet natuurlijk uit ervaring dat sommige dingen nooit overwaaien maar zich alleen maar opstapelen voor je voordeur. Toen ik nog getrouwd was met – en ze maakt een handgebaar richting de hemel – kreeg ik de voordeur op het laatst niet eens meer open, zoveel puin als zich daar had opgestapeld.’
Ik denk aan mijn eigen ex. De man die beschamend en onbeschoft direct was en zich om niemand behalve zichzelf bekommerde. En dan nu een man die over zich heen laat lopen maar die er wel voor me zal zijn. De uitersten tussen hoe het was en wat het zou kunnen worden vallen nogal op. Ben ik nu bezig te doen wat wel meer wordt gedaan na een gebroken hart? Kiezen voor het andere uiterste en daardoor niet meer zien dat die kant ook niet helemaal je-dat is?
‘Zou het werken als ík het hem vraag?’ vraag ik haar. ‘Als ik zijn relatie met zijn ex en zijn kinderen eens ter sprake breng? Hem rechtuit zeg dat ik bang ben dat dit een dingetje gaat worden tussen ons als ik niet ga begrijpen hoe dit zit?’
Anna Maria is 49, moeder van een dochter van zestien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandde haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen – ook nu het daten weer begonnen is.
Benieuwd naar hoe het begon? Lees het hier.
