‘We woonden zo’n twee jaar samen en we zouden gaan trouwen toen hij me, totaal out of the blue, vertelde dat hij niet meer met mij door wilde. Hij vond het te ingewikkeld geworden, zei hij. Vond mij te ingewikkeld vooral. Het leek hem beter als ik op zoek ging naar andere woonruimte, zodat hij zijn huis weer voor zichzelf zou hebben. Mijn wereld stortte in. Dit was de derde relatie die stukliep. Ik was begin dertig, was gek op hem en wilde dolgraag kinderen. Alles wat ik voor me had gezien werd in één moment weggevaagd. Mijn toekomst, mijn dromen, mijn verwachtingen – het leek alsof er niets meer van mijn leven was overgebleven. Ik kon dit niet meer. Weer opnieuw moeten beginnen, dat zat er niet meer in. De wanhoop was van een onbeschrijflijke hevigheid en na een week zag ik geen andere uitweg meer.’
‘Ik zat op het dakterras die zondag en toen ik hem naar boven hoorde komen wist ik dat ik het kon. Voordat ik er erg in had was ik over het hek heen geklommen en stond ik bij de rand van de goot. Ik hoorde hem nog wel gillen – heel ver weg. En toen deed ik het. Het duurde verbijsterend lang voordat ik beneden was en tijdens die val flitste mijn hele leven in een ongekende felheid aan me voorbij. Ik zag mezelf als kleuter, ik zag mijn moeder, ik reed auto, ik lachte, ik zag hem en ik voelde mijn tranen en toen landde ik; op mijn voeten.
Even werd het donker. Toen hoorde ik de stem van (wat later bleek) de ambulancebroeder en gekrijs dat van alle kanten kwam. Daarna werd het opnieuw pikdonker.’
‘Een week ben in onder zeil gehouden. Toen lieten ze me weer bij bewustzijn komen. Ongeveer alles wat ik had kunnen breken was gebroken, mijn benen ongeveer verbrijzeld. Of ik nog ooit zou kunnen lopen was maar de vraag. Mijn moeder had al die tijd naast mijn bed gezeten. Ze had haar leven willen geven om het dat van mij te redden, zei ze me later. Hij kwam me nog twee keer opzoeken maar dat veranderde niets aan het feit dat hij het te ingewikkeld vond en daar kan ik inmiddels zelf heel goed bij.’
‘Meer dan twee jaar heb ik intensief gerevalideerd en wel drie jaar intensief therapie gevolgd. Ik heb weer leren lopen, maar met al het staal dat er in mijn benen is gezet om ze weer enigszins te laten functioneren, heb ik altijd pijn. Het is nu tien jaar na toen. Een paar keer heb ik mijn verhaal verteld, maar daar trek je bepaald geen volle zalen mee. Mensen weten niet wat ze met me moeten als ze dit over me weten. Of ik spijt heb, wordt me dan gevraagd. Spijt? Tja. Vooral spijt omdat het niet gelukt is. Maar dat kan ik ook maar beter voor me houden.’
