Franska.nl

‘Ik staar naar de kaart. Hij is gemaakt van mooi zwaar papier en de letters dansen me tegemoet. Het is een uitnodiging voor het vijftigjarig huwelijksjubileum van mijn ouders. Natuurlijk weet ik dat dit feest binnenkort plaatsvindt. Als ik mijn moeder spreek heeft ze het bijna nergens anders meer over. Wat voor jurk zal ze dragen en dat ze nog een afspraak bij de kapper moet maken.
 
Maar ze heeft het nooit over dat ene. Dat wat allesoverheersend is. De ruzie tussen mijn zus en mij. Waardoor wij elkaar al in geen drie jaar hebben gesproken.
 
Natuurlijk heb ik haar gemist, want we waren altijd vier handen op een buik. Maar door mijn stomme gedrag is ze uit mijn leven verdwenen. En het nare is dat ik me de afgelopen jaren te trots voelde om mijn excuses te maken. Ik kon het niet. En daarmee heb ik niet alleen mijn zus, maar ook mijn ouders veel verdriet gedaan.
 
Het begon allemaal met een geldbedrag dat ik van mijn ouders leende. Ik was net gescheiden en het lukte me maar niet om een fulltimebaan te vinden. Ik droomde al jaren van mijn eigen webshop in kinderkleding, en dit voelde als mijn moment om hiermee te starten. Maar de bank wilde mij geen lening verstrekken. Zij vonden het risico te groot en waren bang dat ik het geleende bedrag niet terug kon betalen.
 
Uiteindelijk wilden mijn ouders mij het benodigde bedrag wel lenen. Een groot deel van hun spaargeld, waar zij jaren hard voor hadden gewerkt. Dolgelukkig was ik, want nu kon ik mijn droom eindelijk verwezenlijken.
 
Natuurlijk zou ik dat geleende geld zo snel mogelijk, in een aantal termijnen, terugbetalen. Maar ik had helaas een langere aanloopperiode dan ik dacht. En ik verdiende ook niet meteen een salaris. Want er moest eerst een voorraad komen en de leveranciers wilden direct betaald worden.
 
Hoe hard ik ook mijn best deed, het wilde nog niet zo vlotten met de verkoop van de kleding. Ik deed van alles om de website bekender te maken. Ik organiseerde kledingparty’s bij jonge moeders thuis. Stond dagenlang op braderieën en beurzen. Ik wist op een gegeven moment echt niet meer wat ik verder nog kon verzinnen om van mijn website een succes te maken.
 
Na een jaar was ik zo moe van het harde werken dat ik besloot om op vakantie te gaan. Samen met een vriendin boekte ik een reis naar Thailand waar ik weer op adem zou komen. Het was er heerlijk en als herboren kwam ik weer terug.
 
Mijn moeder zou me van Schiphol komen ophalen. Maar tot mijn grote verrassing stond mijn zus me op te wachten. Het was geen hartelijk weerzien. In de auto op weg naar huis zei ze boos dat het belachelijk was dat ik met het geld waar onze ouders hun hele leven zo hard voor hadden gewerkt, op een luxereis naar Thailand was vertrokken. Ze verweet me dat ik totaal geen rekening met hen hield en alleen maar aan mezelf dacht.

Ik was perplex. Onze ouders hadden er toch zeker geen probleem van gemaakt dat ik op vakantie ging? En ik had het toch verdiend, want ik had toch al die tijd zo hard gewerkt? De ruzie liep behoorlijk hoog op. Tot mijn zus zei dat onze ouders krap bij kas waren komen te zitten, zodat ik mijn webshop had kunnen realiseren.
 
Op slag werd ik wakker uit mijn mooie droom. Maar ik was te trots om toe te geven dat het niet gelukt was. Ik had niet op vakantie moeten gaan, maar juist thuis over mijn toekomst moeten nadenken en besluiten dat mijn eigen zaak een mislukking was. IJzig vroeg ik aan mijn zus waar ze zich mee bemoeide. Ik had dat geld toch niet van haar geleend? Maar diep van binnen wist ik dat ze gelijk had.
 
Toen ze de auto voor de deur van mijn huis geparkeerd had, ben ik zwijgend uitgestapt. Ik pakte mijn koffer uit de achterbak en liet de klep met een harde klap dichtvallen. Zonder me nog naar haar om te draaien ben ik mijn huis ingelopen. Dat was de laatste keer dat ik haar gezien of gesproken heb.
 
Al drie jaar lang ontwijken we elkaar. Op verjaardagen van onze ouders komt zij overdag en ik ‘s avonds. We bellen of mailen elkaar niet meer. We negeren elkaar. Voor onze ouders een onhoudbare en zeer verdrietige situatie. En dat is allemaal mijn schuld.
 
Mijn eigen webshop ben ik inmiddels kwijt. Door mijn stomme trots heb ik iedereen verdrietig gemaakt. Dat moet ik oplossen. Terwijl ik de kaart weer terug in de envelop schuif, besluit ik mijn zus vanavond nog te bellen.
 
Om mijn zus voor het eerst in drie jaar weer zo dichtbij te zien, op het feest van onze ouders, voelt erg ongemakkelijk. Maar het lijkt me heerlijk om haar weer vast te kunnen houden. Ik heb haar zo intens gemist…’