‘Het is gelukt!’
Of Eugenie nu in recordtijd alle schepen achter zich verbrandt en met haar gezin naar Mexico City emigreert waar ze huisvrouw met chauffeur wordt, of in Nederland voor een armlastige kinderhulporganisatie werkt en met haar geliefde el señor een boutique hotel runt: saai is het zelden!
En dan is daar de dag van de verhuizing. Het moet de climax worden van mijn voorbereidingen: alle puzzelstukjes vallen op hun plek, alles is in kannen en kruiken, voor elkaar, geregeld en straks achter de rug. Is de bedoeling. Toch blijkt het geen kwestie van inpakken en wegwezen. Ik heb het verhuisbedrijf zo ver gekregen dat ze met twee wagens komen. De ene met een container op z’n rug om naar de haven te gaan, de ander –bestelbusje- zal volgeladen worden met de spullen die jarenlang hebben liggen verstoffen op zolder en rechtstreeks naar de Leidse stort vertrekken. Onze auto is al verkocht en ik betwijfel of ik vandaag nog tijd had gehad om vijf keer op en neer te rijden naar de afvalverwerking.
Denk overigens niet dat wij verspillers zijn – toegegeven: zuinig is anders –, maar onze eerste en voorlopig laatste ervaring met Marktplaats liep uit op een teleurstelling. Een echtpaar uit Wateringen kwam met een aanhanger, en de ambitie daar de door el señor getimmerde boekenkast in te vervoeren, richting Leiden. De met bloed, zweet en tranen handgemaakte bibliotheekboekenkast met trap werd al binnen vijf minuten na inspectie onderwerp van goedkope afdingpraktijken. Met een verschil van slechts twintig euro, maar een veel waardevollere principekwestie, stuurde een verbolgen señor het echtpaar onverrichter zake met aanhanger en al terug naar huis. Dan maar liever weggeven aan vrienden en familie.
Hoe dan ook, verhuisd wordt er vandaag. Uiteindelijk neemt het met gemak de hele dag in beslag. Alles moet zeewaardig worden verpakt en dat is een tijdrovend proces. Ondertussen heb ik nog allerlei kleine klusjes te doen; snel wat leuks kopen voor de vriendjes van Cees op het kinderdagverblijf, een briefje bij de buren in de bus doen, taart en ‘het leuks’ gaan brengen bij het kinderdagverblijf, nog vlug voor het bewijs van uitschrijving – ja, dat had ik eigenlijk al vier dagen geleden moeten doen – naar de gemeente en de geleende auto voltanken.
Toch zie ik het huis steeds leger worden en het blijkt dat ik verdacht weinig fouten heb gemaakt bij het scheiden der spullen. We hebben zelfs nog een bed om vannacht in te slapen. Het is al donker als de twee vrachtwagens eindelijk de straat uit rijden. Wij blijven achter in een verlaten huis, waarvan we morgen definitief de deur dichttrekken.
Wat te doen op zo’n moment? Gelukkig zijn daar de overburen, ‘Is het een beetje gelukt allemaal?’, die we eigenlijk nog niet zo heel lang kennen. Ze nodigen ons uit om wat te komen drinken. Uiteindelijk verlaten we diep in de nacht in prettige staat hun huis, met dank aan hun flessen wijn en gezelschap.
Voor de laatste keer sluit ik mijn ogen in onze vertrouwde slaapkamer. Ik voel opwinding vermengd met weemoed. Maar bovenal vermoeidheid. Ik klamp me vast aan el señor en val in een diepe slaap.
Eugenie van Stratum is communicatiemanager. Moeder en echtgenote. Ze leest en schrijft. Eet en drinkt (niet altijd in gepaste hoeveelheden). Doet aan pilates. Bezwijkt regelmatig voor ongecontroleerde actie.
Portretfoto: Natalie Leeuwenberg
