De trouwjurk van Willemijn
‘Het is drie uur in de nacht als ik eindelijk in mijn bed stap. Doodmoe ben ik. Maar ook verschrikkelijk boos en verdrietig. Een paar uur geleden belde mijn dochter Willemijn, of ze alsjeblieft naar huis mocht komen.
Ik schrok heel erg van die vraag. Begreep het niet. Wat was er aan de hand? Huilend vertelde ze dat haar vriend Pieter had gezegd dat hij hun huwelijk wilde afzeggen. Ik was perplex. Natuurlijk kon Willemijn naar me toe komen. Ik drukte haar op het hart om voorzichtig te rijden.
In de tussentijd dacht ik na over hoe het nou zover had kunnen komen. Pieter en Willemijn waren al vijf jaar samen en ze waren toch heel gelukkig? Ze maakten mooie reizen, hebben allebei een fijne baan en hadden plannen voor de toekomst.
Vorig jaar had Pieter Willemijn ten huwelijk gevraagd. Dolblij kwamen ze het nieuws vertellen. Ze vonden een mooie locatie voor het feest, een aardige ambtenaar van de burgerlijke stand. Ze zochten uitnodigingen uit en natuurlijk ging ik met mijn dochter op zoek naar de trouwjurk van haar dromen.
Het was heel bijzonder om haar in zo’n witte bruidsjapon te zien. Mijn kleine Willemijn. Ze koos voor een strapless jurk met een wijde tulen rok en een zachtroze lint om haar middel. Stralend bekeek ze zichzelf in de spiegel. Dit was ‘m. Precies zoals ze het al jaren in haar hoofd had. Natuurlijk kreeg ze de jurk van haar vader en mij cadeau. Het was zo fijn om haar zo gelukkig te zien.
Maar de afgelopen maanden werd ze steeds stiller. Als ik haar belde en vroeg hoe het met de voorbereidingen voor de grote dag was, gaf ze me ontwijkend antwoord. Ze hadden het gewoon druk. Ik besteedde er maar niet te veel aandacht aan, maar het zat me niet lekker.
Een paar weken geleden haalde ze haar trouwjurk op bij de bruidswinkel. Ze wilde graag dat ik hem voor haar zou bewaren, want het was de bedoeling dat ze vanuit haar ouderlijk huis zou trouwen. Toen ze binnenkwam zag ik de donkere kringen onder haar ogen. Ze was ook afgevallen. Wijselijk hield ik mijn mond. Als er iets aan de hand was, zou Willemijn het mij wel vertellen, dacht ik. Misschien werkte ze hard of had ze het gewoon heel druk.
Een maand gelden bleek dat door de coronamaatregelen alle horeca moest sluiten. Dat had ook enorme gevolgen voor de bruiloft van Pieter en Wilemijn. Hun trouwdatum was gepland op 2 mei en kon nu niet doorgaan. Gelukkig waren de uitnodigingen nog niet verstuurd. In overleg met de feestlocatie besloten ze om het huwelijk te verplaatsen naar het najaar. Een enorme domper, maar het was niet anders.
Als Willemijn de voordeur opendoet valt ze huilend in mijn armen. Met horten en stoten vertelt ze wat er is gebeurd. Dat Pieter al een paar maanden zo afwezig was, veel moest overwerken en in het weekend liever met zijn vrienden dan met haar eropuit ging. Dat ze eigenlijk veel ruzie maakten. En dat het uitstel van de huwelijksdatum Pieter aan het denken had gezet. Dat hij eigenlijk helemaal niet met Willemijn wilde trouwen. Omdat hij verliefd was geworden op een collega. Ontroostbaar is ze. Uiteindelijk leg ik haar in haar bed op haar oude kinderkamer. Zachtjes strijk ik over haar wang tot ze eindelijk in slaap valt.
Dan loop ik naar mijn slaapkamer en voel hoe mijn lijf pijn doet van de spanning. Als ik een pijnstiller pak valt mijn oog op de bruidsjurk van Willemijn. Die hangt nog in een witte plastic hoes aan de linnenkast. Woedend ben ik op Pieter. Hoe haalt hij het in zijn hoofd om mijn dochter zo te behandelen. Dan voel ik langzaam een traan over mijn wang glijden. Dat ze haar droomjurk niet zal dragen is natuurlijk een grote teleurstelling. Maar haar wanhoop en verdriet doen me zo’n pijn. En ik heb geen idee hoe ik die nu weg kan nemen.’
Willemijn’s naam is vanwege privacy gefingeerd.
Haar echte naam is bekend bij de redactie.
