De tomatenpluk is een moderne vorm van slavernij
Gisteren de Keuringsdienst van Waarde gezien. Ik kreeg er een knoop van in m’n maag.
Tomaten in blik, wie heeft ze niet in haar keukenkastje staan? Maar heb je er ooit over nagedacht dat er achter zo’n blik met die sappige tomaten, dat je voor 45 cent afrekent, heel veel ellende zit? Deze tomaatjes worden onder erbarmelijke omstandigheden geplukt door migranten die vaak zeven dagen per week, twaalf uur per dag voor een schijntje aan het werk zijn. Voor 1 euro per uur. Eén euro!
Deze arbeiders, vaak illegale migranten op zoek naar een beter leven, zijn in Zuid-Italië volledig afhankelijk van koppelbazen die bepalen wie er op het land aan het werk mag. De leefomstandigheden van de arbeiders zijn werkelijk hemelschreiend. Ze wonen in barakken waar het huisvuil niet eens wordt opgehaald. Men denkt dat er bij de teelt en oogst van dit rode goud zo’n 400.000 illegale arbeiders aan het werk worden gezet. Onzichtbare slavernij.
Die dus ook door mij in stand wordt gehouden, zolang ik deze blikken koop. Want als je er eens goed over nadenkt: het is onmogelijk dat iemand er überhaupt iets aan verdient als een blik tomaten voor 45 cent in de supermarkt wordt verkocht. De tomaat wordt geteeld, geoogst, daarna gaat ie naar een distributiecentrum, wordt ie verwerkt in dat blik en moet hij naar Nederland worden gebracht. Vervolgens komt hij via weer een distributeur in een supermarkt terecht waar een vakkenvuller ‘m in het juiste vak moet leggen zodat ik ‘m in m’n karretje kan mikken. Wie verdient er dan nog wat aan? Iedereen, behalve de arbeider die deze tomaten in de brandende zon met de hand moet plukken.
Ik zat met het schaamrood op de kaken te kijken. Gelukkig liet het programma ook een fabrikant uit Noord-Italië aan het woord. Daar worden de tomaten al sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw niet meer met de hand geplukt. Volgens een Nederlandse importeur van deze blikken komen de blokjes en gezeefde tomaten uit het noorden. De hele gepelde tomaten en de cherrytomaten uit blik komen uit het zuiden.
Voortaan ben ik toch wat kritischer als ik zo’n blik koop. Want zoals Ersin Kiris, een van de onderzoeksjournalisten van de Keuringsdienst van Waarde die de man interviewt voor de uitzending zegt: ‘Als je een blik met tomaten uit het zuiden koopt, koop je een blik vol tranen en pijn. Als je 45 cent voor een blikje betaalt, dan betaalt iemand daar de prijs voor.’
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
