De rebound
Hij begon zijn pijlen op mijn kind te richten omdat ze bij mij geen doel meer troffen.
‘Als je me ooit dwingt om te kiezen tussen jou en mijn dochter, dan kan ik je nu alvast vertellen dat je de strijd verliest, want ik kies altijd blind voor haar.’
Tussen mijn scheiding en het moment dat ik mijn verloofde tegenkwam, zat tijd. In die tijd verhield ik me een poosje tot iemand tegen wie ik dit zei, en ik zei dat niet zomaar. ‘Gaan we dreigen?’, hoopte hij. Nee hoor, met dreigen had dit niets van doen. Dit was bittere ernst.
Het verwerken van de scheiding duurde destijds langer dan ik verwachtte, langer dan ik wilde en langer dan mijn geduld rekte. Op een dag liep ik een man tegen het lijf. We hielden allebei van koken en in koken was hij erg goed. Dus kwam hij op een gegeven moment geregeld in mijn keuken de sterren van de hemel koken, waarvoor hij zowel zijn eigen messenset als kratten vol met ingrediënten en goeie wijn meebracht. Dat koken bracht warmte in huis, het eten bracht troost en ik snakte naar beide. Onze vriendschap was aangenaam. Terugkijkend had ik het daarbij moeten laten. Maar ik wilde zo graag weer gelukkig zijn, dat mijn onderbewustzijn het onderscheid tussen vriendschap en liefde op een gegeven moment niet meer maakte. Want waar eindigt vriendschap en begint liefde?
Rebound: als je de pijn om een verloren relatie probeert te verdringen door te vluchten in een andere. Het is niets om trots op zijn en dat ben ik dan ook niet.
Ik snapte dat hij zijn pijlen op mijn kind begon te richten omdat ze bij mij geen doel meer troffen. Ik snapte dat hij met terugwerkende kracht jaloers was op mijn ex omdat hij het niet van hem had kunnen winnen. Ik snapte dat hij nog geen ei meer wilde bakken omdat al dat koken hem niet had gebracht wat hij wilde. Ik snapte dat hij steeds meer ging drinken omdat hij steeds sterker de behoefte had om te dempen en verdoven. Ik snapte dat hij zichzelf niet meer verzorgde omdat hij zichzelf niet meer de moeite waard vond. Ik snapte dat zijn roekeloos rijden werd ingegeven door woede. Op een gegeven moment liepen zijn frustraties zo hoog op dat de situatie onhoudbaar en onveilig werd.
Of ik spijt heb van deze periode, is me vaker dan eens gevraagd. ‘Spijt is een nutteloze emotie,’ antwoord ik dan. Ik zeg er ook bij dat de ene deur dicht moet voordat de andere open kan gaan. En zo geschiedde
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en heeft twee kookboeken op haar naam staan. Sinds 2004 is ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Zonder schrijven kan ze niet. Franska zag wel iets in haar columns. Die gaan over haar leven, over vriendschappen, over liefde en over haar huwelijk dat gepland staat voor komende zomer. Brigitte heeft een stiefdochter, stiefzoon en dochter uit haar eerste huwelijk. Met haar verloofde heeft ze Jip: een plaatje van een Australian Sheppard.
