De naam van het kerstkindje
Bij vrienden wordt met kerst een kleinzoontje verwacht. De aanstaande oma appte me: als ze hem maar geen Jezus noemen.
Ik appte terug: wie noemt er nou iemand Jezus?
Uh… wacht even
Ik. Zei de gek. Jaaaren geleden heb ik een goudvis Jesus genoemd. Met een s ja, want het was namelijk een Spaanse goudvis. ‘Hoe zou het met hem gaan’, appte ik terug? ‘Wat moest jij in Spanje met een goudvis?’
Nou dat zat zo
Mijn carrière in bladenland begon bij Ariadne (wie kent het nog?) als ontwerpster/styliste. M’n toenmalige baas was nogal van de control-achtige. Alles wat ik moest stylen werd vooraf tot in detail doorgenomen. Omdat ze zelf het vak beheerste, zag ze gewoon precies voor zich waar ik tijdens mijn fotoreis tegenaan zou kunnen lopen.
Ikzelf was controlfreak nummer twee, schreef alles precies op, zoals het door haar goedgekeurd of bedacht werd. Kledingsets werden op de grond uitgestald, met props en accessoires erbij, plastic zakjes bij de hand en daar ging elke set na goedkeuring compleet in. Sticker met nummer erop en hetzelfde nummer op m’n draaiboek. Mocht ik omvallen, kon er zo iemand ingevlogen worden om m’n werk over te nemen.
Haar standaardvraag was ‘wat doet die vrouw daar met die kleren aan?’ Wij wilden namelijk geen catalogusfoto’s, zo van ‘kijk mij eens met m’n nieuwe trui’. Er moest een verhaal in zitten, het moest logisch of grappig zijn en in elk geval natuurlijk overkomen. Dus er ging van alles mee op reis. Tot een tent met haringen aan toe.
Ik fotografeerde niet alleen alles wat ik zelf ontworpen had, tijdens het doornemen kwam er ook nog het een en ander uit de redactie-voorraadkast tevoorschijn. Die keer dat ik naar Madrid zou gaan (daar woonde een Nederlandse fotograaf, lekker handig, hoefde hij niet mee te reizen en kon hij daar de modellen regelen) kwam er een spencer uit die kast, met een ingebreid visjesdessin aan de achterkant. ‘Weet je wat leuk is,’ zei Irma (m’n hoofdredacteur), ‘als je haar op de rug fotografeert en dat ze dan met een plastic zakje met een goudvis erin staat en naar die vis kijkt.’ We zagen het allebei helemaal voor ons. Dus ik toog de dag voordat de spencer aan de beurt was naar El Corte Ingles, en met succes. Goudvis gescoord, met voer en kom, want hij bleef natuurlijk bij de fotograaf wonen. We doopten hem meteen Jesus.
Toen ik met de foto’s thuiskwam, schrok de hoofdredacteur zich rot. ‘Waarom heb je dat gedaan, zo’n volwassen model met zo’n stom zakje met een goudvis?’ Ik: ‘Hadden we toch zo afgesproken?’ Ik deed gewoon wat zij bedacht had, vond het zelf ook wel een beetje kinderachtig, maar ach, als zij dat nou leuk vond… Wat bleek, zij wist zeker dat het een lekkere oversized spencer voor een kindje was, ik dacht een hip strak spencertje voor een volwassen vrouw. De moraal van dit verhaal: zelfs twee controlfreaks samen krijgen niet alles voor elkaar. Misschien júist niet.
Oefff, lang verhaal, schoot me allemaal ineens weer te binnen toen het over de naam Jezus ging. Ben trouwens wel benieuwd hoe die kerstbaby straks echt heet. Nog even wachten…
Liefs, een gezellige week en houd de moed erin. Doe ik het ook ;-)
Franska
Door: Franska
