De hel die het terugsturen van pakketjes heet
Ik had weer eens iets gekocht. Geen badpak dit keer, maar een leuke salopet.
(Had je lang niet gehoord hè, dat woord. Sa-lo-pet. Ik denk sinds de kleuterschool niet meer, maar dan had je er een met een aardbei op je knie, maar het is dus weer helemaal aan de hand en ik zag mezelf er al ontzettend in lopen deze zomer). Hij was ook nog eens voor de helft van de prijs, dus kat in het bakkie. Maar hij was te klein. En niet op een ik-pers-me-er-wel-in-kind of way, maar op een schrijf-dat-maar-op-je-wollige-buikje-manier.
Terugsturen dus. De ellende begint meteen. Ik wil doos en outfit bij elkaar houden, maar meteen is daar de angst dat iemand denkt: hé, een doosje, laat ik die eens weggooien. Het uiterst vermakelijke aan dit verhaal is dat nooit iemand in mijn omgeving dat denkt (ik kan de stapel met oude kranten echt óp de prullenbak leggen en dan is er nooit iemand die denkt: hé, ik loop toch richting papierbak, ik pak het allemaal even mee), maar als er iets kostbaars in zit dat moet worden teruggestuurd…Ja hoor, dan staat het ineens bij het grofvuil. Zoals ooit gebeurde met een paar Gucci-laarzen die we hadden geleend voor een shoot. Maar goed, ander verhaal.
Ulla Johnson (lie-ve-lings) salopet en doos hebben de redactie veilig bereikt en dan kan het terugsturen aanvangen. Voor de morele en praktische support vraag ik meteen daadkrachtige Annick om me bij te staan. En dat mag je best letterlijk nemen. We doen het formulier met daarop de reden van return (te klein, verdomme) in de doos en plakken het bijgevoegde returnlabel op de doos. We hebben vaker met dit bijltje gehakt, gaat soepeltjes. Tot nu.
Nu alleen nog een afspraak maken met de koerierservice voor een pick-up en klaar zullen we zijn.
We klikken op de link die MyTheresa ons op de site zelf aanbiedt en komen uit bij DHL. Die willen graag een waybill-nummer, maar dat waybill-nummer is ineens van het returnlabel verdwenen. We toetsen elke mogelijke cijfercombinatie die we op het label vinden, maar krijgen overal: invalid, invalid in het rood.
Dus ik bel met onze vrienden van MyTheresa. Ze zal me een nieuw waybill-nummer sturen en nee joh, je moet via UPS retouren en niet via DHL. Ik sputter nog even dat de DHL-link door henzelf werd aangeboden, maar besluit mijn energie maar te richten op het maken van een nieuwe afspraak. UPS. Die moet ik bellen. Ik krijg een vriendelijk klinkende robot die graag wil weten wat mijn postcode is.
Tien negenenvijftig begrijpt ze niet dus we doen het opnieuw. Een Nul Vijf Negen Cee Haa. Dan volgt een woordenrally waarbij ik de postcode zeg, roep, schreeuw en zij antwoordt met ‘ikbegrijphetnietmijnfoutkuntuhetnogeenkeerproberen’ die weer wordt opgevolgd door het herhalen van mijn postcode waarbij de Cee ineens een Tee werd en ik uiteindelijk gewoon de vraag kreeg om het pakketje naar het dichstbijzijnde UPS-kantoor te brengen. Dat had ik zelf ook wel kunnen bedenken. Zeventien minuten geleden.
Voor wie beeld bij het verhaal wil, check mijn stories op @maybrittmobach.
Door: May-Britt Mobach
