De ex van Karin doet niet aan opvoeden
‘Ze mogen bij hem alles en moeten niets.’
‘Bij mijn ex is het toujours één groot feest voor mijn kinderen. Op zondagochtend is het witte boterhammen met hagelslag zoveel ze op kunnen, op zaterdagmiddag gaan de zakken chips open en wordt er daarna pizza besteld en volgens mij zouden ze zelfs geen commentaar krijgen als ze hun tanden met cola zouden willen poetsen – voor zover ze die überhaupt poetsen. Over huiswerk wordt niet gesproken, laptops mogen mee naar bed en douchen hoeft niet als ze niet willen. Als ze na hun weekend pappa weer bij mij worden afgeleverd ben ik tot woensdag bezig om ze weer een beetje in het gareel te krijgen.
Bij de scheiding, nu drie jaar geleden, wilde ik graag co-ouderschap, maar dat zag hij niet zitten met zijn drukke baan. De weekenden waren ze altijd welkom, was de belofte, maar dat valt in de praktijk best tegen. Heel even was het elk weekend, toen werd het al snel om het weekend en nu zitten er ook weleens twee weken tussen. Hij snapt dondersgoed dat het niet fair is om de opvoeding helemaal bij mij te laten terwijl hij lekker makkelijk voor suikeroom speelt. Net zomin als het fair is om de kinderen te cancelen wanneer het hem uitkomt en er steeds op te rekenen dat ik er toch wel voor opdraai. Alsof ik kinderen van acht en negen aan hun lot zou kunnen overlaten.
Als ik tegen hem zeg dat hij zijn verantwoordelijkheid weleens mag gaan nemen, houdt hij zich van de domme. Als ik zeg dat het hem zou sieren om ook met ze aan hun huiswerk te gaan zitten, belooft hij beterschap. Verder dan dat komt het niet, omdat het hem in zijn hart niet echt kan schelen. Dat was al zo toen we nog getrouwd waren en dat is nu niet anders. Het was altijd zo dat de kinderen mijn verantwoordelijkheid waren.
Laatst heb ik buiten de deur met hem afgesproken om het hier eens rustig over te kunnen hebben, maar de lummel liet verstek gaan – te druk met werk weer. Ik weet dat hij nooit zal veranderen. Daarom denk ik weleens dat het wat mij betreft nog het beste zou werken als hij zich maar helemaal niet meer met ze zou bemoeien. Als ik dat zou voorstellen zou hij daar waarschijnlijk niet eens iets op tegen hebben. Alleen zou ik me heel erg schuldig voelen als ik de kinderen hun vader zou ontnemen. Rechtsom of linksom blijf ik voor mijn gevoel altijd aan het kortste eind trekken en dat vind ik erg frustrerend. Als ik eraan denk hoelang het nog duurt voordat de kinderen wat groter zijn en hopelijk een keer gaan inzien wat mijn rol versus die van hun vader was en is, zakt de moed me soms in de schoenen.’
Karins naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
