De eerste supermarkt
Ik was net bekomen van de legendarische innovatie die patat heette toen ik alweer aan een andere vernieuwing moest wennen….
Bij mij in de buurt was het, meen ik, Simon de Wit die als eerste een supermarkt begon, al snel gevolgd door De Gruyter (de oprichter heette De Gruijter, maar gebruikte deze spelling voor zijn winkelketen).
Ik was net bekomen van de legendarische innovatie die patat heette (zie vorige week), toen ik alweer aan een andere vernieuwing moest wennen die misschien nog wel een grotere invloed op ons leven heeft gehad dan de frietjes.
Ik kan me nog herinneren dat mijn moeder mij om een boodschap stuurde naar ‘die nieuwe winkel’ aan de overkant van de mij zo vertrouwde melkboer/kruidenier De Jong.
‘Waarom niet gewoon naar De Jong?’ vroeg ik.
‘Ik heb verschillende dingen nodig en nu hoef je maar naar één winkel.’
Bij deze zo ogenschijnlijk eenvoudige opdracht was mijn moeder, zo bleek later, toch enkele essentiële aanwijzingen vergeten. Ten eerste dat ik ervoor had moeten zorgen dat meneer De Jong mij niet zou zien. Hij klaagde de volgende dag tegen mijn moeder dat haar zoon ook al naar die rare nieuwe winkel ging met die rare benaming ‘supermarkt’.
Wat nog erger was: ik liep nietsvermoedend die winkel binnen en ging meteen op zoek naar de toonbank om mijn bestelling te doen. Nou, dat zoeken werd niet beloond, ik stond na een kwartier nog steeds naar die toonbank te zoeken. Ik zag wel een dame met een wit schort achter een raar soort machine staan. Ik ben uiteindelijk naar haar toegelopen en heb haar de levensvraag van een aankomende puber voorgelegd: ‘Waar is de toonbank?’
Ze lachte (een van de ergste dingen die een puber kan overkomen, is dat hij door een volwassene wordt uitgelachen) en zei dat deze winkel een zelfbedieningswinkel was. Dat woord kende ik al helemaal niet, dus ik ben onverrichterzake terug naar huis gelopen, boos en in verwarring.
Soms zit alles tegen. Toen De Gruyter kort na deze deceptie zijn eerste winkel bij ons in de buurt opende en met ‘het snoepje van de week’ ook een soort kinderlokker bleek, was ik net te oud voor die zoete verrassing.
Deze herinnering kwam boven toen een van de kandidaten bij De Slimste Mens vertelde dat zij in het buitenland altijd uitgebreid supermarkten bezoekt, omdat je op die manier zo veel leert over de gewoontes van dat land. Ik ben het helemaal met haar eens, maar die eerste vernederende ervaring bij Simon de Wit heeft bij mij tot een trauma geleid dat mijn onzekere puberbestaan enige tijd heeft overheerst.
Ik ben er inmiddels overheen.
Door: Rob Versteeg
