Franska.nl

De Borstenbus

 

De Borstenbus komt er weer aan. Of de Mammobiel zoals sommigen hem ook wel noemen.

 

Gewoon in het ziekenhuis laten checken kan natuurlijk ook. Je borsten een voor een tussen twee glazen platen leggen tot ze zo plat worden gedrukt als een dubbeltje. Door corona werd deze martelgang heel even gepauzeerd, maar komende week worden de eerste uitnodigingen voor het bevolkingsonderzoek naar borstkanker weer verstuurd. Hartstikke goed natuurlijk. Ook de medisch specialisten zijn blij dat het onderzoek weer (gefaseerd) wordt opgestart. De vrees is dat bij veel mensen de ziekte te laat wordt herkend en dat er daardoor onnodig doden vallen. Een vroege opsporing van deze ziekte is zo belangrijk, anders heeft het echt consequenties voor het aantal sterfgevallen op termijn.

 

Ik weet nog goed dat ik voor het eerst een mammografie kreeg. Dit nooit meer, dacht ik na afloop. De ellende begon al toen de aardige mevrouw van de röntgenafdeling me vroeg om mijn linkerborst op de glazen plaat te leggen en vervolgens langzaam de glazen plaat die erboven hing naar beneden draaide. Huh, wat ging ze nou doen? Ik had geen idee dat ‘t op deze manier gebeurde. Ik dacht, ze zet er een echo-apparaat op, of ik ga gedrukt tegen een plaat aan staan, ze drukt op een knopje en klaar. Maar nee, was het maar zo’n feest. Ik zag mijn borst platter en platter gedrukt worden en trok wit weg. Nooit geweten dat die dingen zó geplet konden worden. Ik vond het een eng en raar gezicht. Kon dit niet wat vrouwvriendelijker? Dit moest een man bedacht hebben (net als die ijzeren eendenbek, maar nu dwaal ik af). Op het moment dat ik dacht dat het niet platter kon, drukte de plaat mijn linkerborst nog een stukje platter. Langzaam voelde ik mijn bloeddruk dalen, werd het zwart voor mijn ogen en viel ik op de grond. Ik weet nog dat ik zei: ‘Ik word een beetje duizelig.’ Normaal gesproken ben ik echt niet zo’n watje in ziekenhuizen, maar het feit dat ik nog niet gegeten had en de aanblik van mijn platgedrukte borst maakte dat ik tegen de vlakte ging. Ja het deed ook echt wel een beetje pijn, maar zo’n pijn nou ook weer niet.

 

Och, wat gênant. Toen ik bijkwam zat de lieve mevrouw van de röntgenafdeling weer naast me met een glaasje limonade en een Mars. Even wat suiker naar binnen werken. Ja hoor, het ging wel weer. Mijn god, borst nummer twee moest nog. Ik haalde diep adem, legde mijn rechtertiet op de glazen plaat, keek de andere kant op, telde in mijn hoofd tot 100 en toen was het zo gepiept. Gelukkig was de uitslag goed, ik mocht gelijk naar huis. Sommige vrouwen werden teruggestuurd naar de wachtkamer. We wisten allemaal heel goed wat dat betekende. Stonden zij aan de vooravond van een lang traject? Waren ze al heel ziek of waren ze er nog ruim op tijd bij? Ik besefte des te meer wat een voorrecht het is om überhaupt zo’n onderzoek te kunnen en mogen doen. 

 

Ziekenhuizen vragen de overheid om de bevolkingsonderzoeken niet nogmaals te laten stoppen mocht er weer opnieuw een corona-uitbraak komen. Dan krijg je een nog grotere achterstand. Ook verzoeken ze mensen dringend om echt te komen als ze een oproep krijgen. We hoeven echt niet weg te blijven uit angst voor het coronavirus. Dus, lieve vrouwen, laat je checken als je een oproep voor het bevolkingsonderzoek krijgt, en maak eerder een afspraak als je iets voelt dat je niet vertrouwt. Het kan je leven redden!