Vaak zag ze hem niet, maar met enige regelmaat kwam ze Willem Holleeder wel ergens tegen. Nooit was ze echt bang. Nu ze het boek ‘Judas’ van zijn zus Astrid gelezen heeft, voelt Caroline zich een ongelooflijk onnozel schaap…
JUDAS
De zussen van Willem. Echt geen feest om zo’n broer te hebben, dacht ik altijd. Dan hoopte ik maar dat hij een hart van goud had als het zijn familie betrof. Dat komt in het milieu wel vaker voor, toch? En dan bedacht ik mijn eigen polderpenozefantasietje: ‘Kom niet aan mijn zus, gast, als je niet met je enkels in beton op de bodem van de Amstel wil eindigen!’ Best een veilig idee, leek me.
De zussen van Willem. Ik krijg ze na het lezen van Astrid Holleeders boek ‘Judas’ niet meer uit mijn hoofd. Waar zijn ze? Hoe voelen ze zich? Wat doen ze? Hebben ze spijt? Het moet verschrikkelijk zijn om te weten dat je eigen broer je probeert te laten vermoorden, wat denk je dan iedere ochtend als je wakker wordt?
In mijn leven zorgde hij vooral voor wat spanning en sensatie. In het verder best saaie Amsterdam Zuid. De eerste keer dat ik hem zag, was in een portiek bij mij aan de overkant. Hij stond te bellen, wat verdekt opgesteld, een blinkend zwarte bolide voor hem op straat. Toen ik hem herkende, zwaaide ik niet. Ik had mijn dochter aan de hand en bleef voor de zekerheid maar aan mijn kant van de straat.
Toen ik hem, een tijdje later, weer in zijn mobiel mompelend, op de hoek van ons buurtspeeltuintje zag staan, keek ik daar al niet meer van op. Daar had je hem weer. Op een bankje genoot ik van de zon, samen met andere ouders en kleuters. Pas thuis besefte ik dat we misschien ongewild als zijn bodyguards dienst hadden gedaan, want wie schiet hem nu overhoop tussen al die kinderen? Zou hij dat gedacht hebben? Best wel eng eigenlijk.
Maar ach, het hoorde er toch een beetje bij, soort van buurtfolklore. Endstra vermoord voor zijn kantoor? Gelukkig was het die ochtend rustig op de Apollolaan… Willem, toen hij weer vrij was, naast je op een terras of op zijn scootertje bij het stoplicht? Zolang hij naar je knipoogde, had hij vast geen kwaad in de zin. Hij zou toch zeker niet zo stom zal zijn om, na zijn verblijf in de gevangenis en alle ellende, weer van alles uit te halen? En trouwens, die onderwereldfiguren hebben het op elkaar voorzien, die zijn echt niet met ons bezig.
Het was best prettig toeven in mijn geromantiseerde bubbel. Tot maart vorig jaar, toen zijn zussen Willem hebben ‘verraden’. Met gevaar voor eigen leven. Omdat hun broer niet alleen de zwaarste jongen van het land is, maar ook een duivelse terrorist voor zijn naaste omgeving. Kinderen inbegrepen. Hij had ze volledig in de tang. En zeker nu ik ‘Judas’ gelezen heb huiver ik met terugwerkende om mijn ongelooflijke naïviteit. Dacht ik serieus dat mij niets zou gebeuren met hem in de buurt? Hun verhaal is zo ongelooflijk beklemmend, bijna niet voor te stellen, toch heb ik het in één ruk uitgelezen.
De zussen van Willem. Zeer dappere dames. Ik maak een heel diepe buiging voor ze. Ze hebben mijn buurt, en de wereld, een stukje veiliger gemaakt. Ik hoop dat ze zich ooit weer net zo zorgeloos mogen voelen als ik al die tijd in mijn oneindige onnozelheid…
Judas, Astrid Holleeder, uitgeverij Lebowski, € 22,50
Door Caroline Griep Fotografie portret: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
