Franska.nl

De basisschool juffen waar we trots op mogen zijn

 

Weet je nog? De Cito-toets? Voor basisschoolleerlingen is ie deze week weer begonnen. En hoewel het alweer 118 jaar geleden is dat ik hem zelf moest doen, kan ik het me nog herinneren alsof het gisteren was.

 

Het kan ook 117 jaar geweest zijn trouwens, want rekenen daar scoorde ik toen niet al te best op. Maar mijn geheugen functioneert nog lekker, dus ik weet het nog wel. Die spanning! Brrrr… Dat móeten. Want ja… je toekomst hing hier vanaf.

 

Eigenlijk is het raar dat die toets nog steeds bestaat. Want alle kinderen van tóen weten nu dat het eigenlijk niets duidde. Ik scoorde toen torenhoog op taal en belachelijk laag op rekenen. Deze vaardigheden werden dan ook op twee verschillende dagen getoetst, en op de dag van de taaltoets hadden mijn ouders géén ruzie gemaakt voordat ik naar school vertrok, maar op de dag van de rekentoets dus wel. En weg was toen mijn zin, concentratie, inzet en zelfverzekerdheid. Ik was op het moment suprême met heel andere dingen bezig dan met rekenen. Iets wat de makers van zo’n toets op hun vingers hadden kunnen natellen.

 

Maar gelukkig zei de mening van de leerkracht toen ook nog iets. En je zal het niet geloven, maar uiteindelijk ben ik zelfs bij een bank terechtgekomen.

 

Nou kun je je tegenwoordig wel afvragen of ze daar nog kunnen rekenen, als ik mijn spaarrente bekijk, maar toen was het nog zaak dat je goed kon omgaan met cijfers. Iets wat de meester van groep 8 (toen nog de zesde klas) gewoon kon beamen door zijn inzicht in mij.

 

En toch… hij zei óók dat ik later schrijfster zou worden. Hij heeft het aan alle kanten dus bij het rechte eind gehad. En goddank wordt er tegenwoordig (na een periode van het volkomen negeren van leerkrachten) weer meer naar de meesters en juffen geluisterd.
Hoewel de leerkrachten van nu met nog véél meer afleiding te maken hebben dan alleen maar ruziënde ouders. Sommige kinderen hebben al een heuse oorlog achter de rug, het gros woont verspreid over meerdere huizen als gevolg van een echtscheiding, de helft daarvan heeft daardoor een rugzak, stempel of iets anders waar rekening mee gehouden dient te worden, en de kinderen zelf moeten (door de druk van de idiote maatschappij die we hebben gecreëerd) allemaal de beste zijn. Alleen nummer één telt, en de rest stelt niets meer voor tegenwoordig.

 

Ga er maar aanstaan om dan al zó jong je talenten te moeten ontdekken. Laat staan dat je ze moet aantonen door middel van een allesbepalende toets.   

 

Maar daar hebben juf Anne en juf Marjan uit Vianen iets op gevonden! Wat een toppers, zeg. Zij hebben “hun” kindertjes een brief meegegeven die ze pas thuis, samen met hun ouders (of één daarvan dus), open mochten maken. Het was gewoon een standaardbrief die voor alle leerlingen gelijk was, maar wel eentje die precíes de vinger legt op daar waar het om gaat. Op vertrouwen!
De juffen schrijven dat ze weten dat de leerling er klaar voor is, en dat hij of zij het beste van zichzelf zal laten zien. Maar ook schrijven ze dat de toets niets weergeeft van wat zij (als juf) al hebben gezien van het kind. Dat het kind anderen kan helpen als dat nodig is, bijvoorbeeld. En dat het voor zichzelf heeft leren opkomen. Iets wat je met een schriftelijke toets niet zo heel erg lekker kunt meten.
Geweldig dus! Als je bloednerveus bent en de juf vertelt je dat de Cito-toets niet laat zien hoe creatief, muzikaal, grappig, behulpzaam en attent jij bent. Die heb je dus alvast in je zak!

 

En dát zijn tevens de vaardigheden die je nodig hebt om de beste te zijn en de maatschappij weer te kunnen veranderen! Er zijn vele manieren om een slim en goed mens te zijn, schrijven Anne en Marjan. En wij zijn hoe dan ook trots op je!

 

Nou, dat vind ik dus juffen waar we trots op mogen zijn! Grote kans dat zij leerlingen voortbrengen die de wereld weer een klein beetje leuker kunnen maken. Chapeau dus dames!