De baby van Bianca
Bianca raakte op haar vierenveertigste eindelijk zwanger. Haar grootste wens ging hiermee in vervulling maar het liep allemaal anders dan ze verwachtte.
‘Zolang ik me kan herinneren wilde ik moeder worden. Als klein meisje speelde ik eindeloos met poppen. Kon uren fantaseren over mijn eigen gezinnetje met een man en drie kinderen.
Toen ik tweeëntwintig was leerde ik Jeroen kennen en al snel woonden we samen. Omdat we nog zo jong waren was er van een gezin nog geen sprake. Dat kwam later wel. De jaren gingen voorbij en we genoten van het leven. We maakten verre reizen en hadden het goed samen.
Toen we ons eerste huis kochten, hielden we al rekening met gezinsuitbreiding. We kochten een woning met twee extra slaapkamers in een buurt vol jonge mensen. Want natuurlijk zouden onze kinderen opgroeien in een omgeving vol met speeltuintjes en dichtbij school.
Maar Jeroen en ik werden door de harde realiteit ingehaald. Er kwam geen baby. Niet na jaren proberen en ook niet na een lang en teleurstellend ziekenhuistraject. Na veel onderzoek kwamen we erachter dat Jeroen onvruchtbaar was. Een enorme klap voor ons allebei en ik moest mijn allerliefste wens daarmee opgeven.
Uiteraard hebben we adoptie overwogen. Maar ik wilde zo graag een kindje van mezelf. Ik wilde zelf voelen hoe de baby in me zou bewegen. Hoe mijn buik zou groeien en hoe ik het kindje de borst zou geven. Ik kon die droom gewoonweg niet opgeven. Jeroen vond dat ik me er maar bij neer moest gaan leggen. We hadden er steeds vaker ruzie over, tot het op een gegeven moment niet meer ging en we uit elkaar zijn gegaan. Inmiddels was ik veertig en was mijn droom uiteengespat. Ik had geen man meer en ook geen kind.
Twee jaar later ontmoette ik Hein. Een gescheiden man met twee dochters. We werden heel erg verliefd en na een jaar ben ik bij hem ingetrokken. Hein had natuurlijk al twee kinderen en geen behoefte meer aan een baby. Maar mijn wens bleef knagen. Ik kon het gewoon niet accepteren dat ik geen kind van mezelf zou hebben, hoe lief de meisjes van Hein ook waren.
Daarom heb ik iets gedaan waar ik absoluut niet trots op ben. Hein wilde echt geen kinderen meer en vertrouwde mij dan ook met het gebruik van een voorbehoedmiddel. Wat hij niet wist is dat ik de pil helemaal niet meer slikte. Ik deed maar alsof en liet hem geloven dat de strip in de badkamer ook echt door mij werd gebruikt.
Zijn ongeloof was dan ook groot toen ik op mijn vierenveertigste toch zwanger bleek. Ik was door het dolle. Zomaar zwanger, zonder ziekenhuisgedoe. Dat was toch een wonder? Maar Hein voelde zich bedonderd. Zijn vertrouwen in mij was helemaal weg. Hij was toch duidelijk genoeg geweest? Opnieuw zorgde mijn kinderwens ervoor dat mijn relatie klapte.
Hein wilde het echt niet en ik moest dus voor mezelf kiezen. Want dit was mijn allerlaatste kans op een kind van mezelf en die kans zou ik nooit, maar dan ook nooit in gevaar laten komen.
De baby is inmiddels geboren. Een meisje. Hein en ik hebben afspraken gemaakt. De opvoeding zal ik voor mijn rekening nemen. Hij wil alleen op afstand betrokken zijn. Dat is zijn wens en ik zal me daarbij neer moeten leggen.
Hoe graag ik ook had gewild dat de geboorte van onze dochter Hein en mij weer bij elkaar zou brengen, is dat helaas niet gelukt. Mijn meisjesdroom is uitgekomen, ik heb een kindje van mezelf. Maar dat het gezin waar ik zo op hoopte er zo uit zou zien, had ik nooit kunnen bedenken.’
Door: Bianca
