Dat hoort gewoon niet!
Joehoeeee mijn favoriete tijd (not) van het jaar komt er weer aan: de feestdagen.
Vorig jaar zag ik er echt als een berg tegenop. Voor de eerste keer na zeven jaar kerst en oud en nieuw vieren zonder partner. Wekenlang was ik me mentaal aan het wapenen tegen acute aanvallen van eenzaamheid. Wat natuurlijk een averechts effect had, want oh wat bevestigde ik keer op keer hoe verdrietig ik me eigenlijk voelde.
Dit jaar is het anders. Ik ben inmiddels helemaal op mijn plek hier in het bos en vind single zijn prima. Nou merk ik wel dat die stoere houding iets slinkt als het woord ‘feestdagen’ voorbij komt. Alleen aan het kerstontbijt is toch niet je van het.
Maar ik ben er oké mee
En ga ook zeker niet bij mensen aan wie ik eigenlijk geen behoefte heb lopen leuren of zij alsjeblieft een plek voor mij aan de ontbijttafel hebben. Ik regel het zo dat ik tweede kerstdag een gezellige, volle en drukke dag heb, dan kan ik de eerste kerstdag lekker thuis relaxen.
Gewoon in de chillmodus met mijn beren-onesie (als ik die zou hebben), mijn caviafamilie op schoot – die inmiddels bestaat uit vijf wollige exemplaren – en ’s avonds een simpele, maar heerlijke boerenkoolschotel eten. Dan breng ik meteen wat balans in het overvloedige eten met de feestdagen. Die ik er daarna namelijk dubbel zo overvloedig weer af moet trainen. Ja, ik ben best tevreden met mezelf.
Tot mijn schoonzus belt: ben jij alleen op eerste kerstdag?
Ik twijfel even. En zeg dan ja. ‘O,’ zegt ze direct vol overgave, ‘niemand hoort alleen te zijn met kerst, kom maar naar ons toe, dan blijf je hier ook lekker slapen.’ Vooropgesteld: mijn schoonzus is een schat. Ik vind het superlief dat ze aan me denkt en me uitnodigt.
En tegelijkertijd gebeurt er iets geks. Ik krijg het benauwd. Ergens blijven slapen vind ik over het algemeen niet zo relaxed. Zeker niet midden in de stad. Daar ervaar ik in vijf minuten al meer prikkels dan hier in drie weken in het bos. Slapen betekent dan doorgaans een nacht schaapjes tellen en de volgende dag brak. Heb ik daar zin in? Nee, eigenlijk niet.
En ik voel me ineens een heel sneue dodo
‘Niemand hoort alleen te zijn met kerst.’ Terwijl ik daar net vrede mee had gesloten. Sterker nog, ik keek er wel naar uit. Maar nu zij dit zo zegt, brokkelt het ‘vrede hebben met’ net zo snel weer af. Zal ik dan maar gewoon naar hen toegaan en daar kerst vieren?
Dat weet ik tot op de dag van vandaag dus nog steeds niet. Zo’n dag alleen waarin ik niet hoef te rijden, me niet hoef op te tutten, me niet vol hoef te proppen en geen geanimeerde gesprekken hoef te voeren, klinkt ook eigenlijk wel lekker. Maar ja, stoot ik mijn schoonzus dan niet voor het hoofd en/of ga ik me dan niet ineens last minute enorm eenzaam voelen?
Kijk, vanwege dit soort vraagstukken ben ik toch blij als het straks weer januari is!
