Costa Balkona
De meivakantie staat voor de deur. Maar voor het eerst in jaren voelt het niet zo.
Dat komt natuurlijk allemaal door die rotcorona. Ook ik had voor de komende twee weken een trip gepland. ‘As we speak’ zou ik in het vliegtuig zitten, op weg naar een heerlijke onbezorgde vakantie in de zon. Maar net als voor vele andere Nederlanders is dat leuke vooruitzicht nu verder weg dan ooit.
Terwijl ik op mijn telefoon door de foto’s scroll zie ik blije plaatjes van een fijne citytrip naar Antwerpen met mijn meneer, een waanzinnige reis met mijn dochter naar New York en een heerlijke ‘dolce far niente’-vakantie in Toscane met mijn hele gezin.
Als ik toen had geweten in wat voor bizarre situatie we nu met z’n allen zouden zitten had ik er nog duizend keer meer van genoten. Hoe ziet de wereld eruit als het virus is uitgeraasd, en durf ik die wereld weer net zo onbevangen tegemoet te treden?
Hoe lang zal het duren eer ik weer een teen over de grens durf te zetten? Voor ik weer zonder angst voor besmetting in een vliegtuig durf te stappen? En bovenal: wat tref ik aan op een andere bestemming dan mijn eigen Costa Balkona?
Hoeveel ellende ga ik zien? Lege boulevards waar ik ooit met een ijsje in mijn hand in de warme avondzon liep te flaneren. Gesloten restaurantjes die hun klandizie zagen verdwijnen. Talloze voordeuren waarachter zich het verdriet om aan corona verloren geliefden bevindt.
Voorlopig blijf ik thuis en waardeer ik des te meer wat ik wel heb. En als ik mijn ogen dichtdoe kan ik de lome Toscaanse zon bijna voelen…
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
