Gebroken hart
Tineke: Na afloop van een, dacht ik, heel goed gesprek, stond ineens het schaamrood op m’n kaken.
‘Ik ben wel weer toe aan iemand die de tijd voor me neemt,’ zegt ze.
Ik zit naast haar en ze ziet dat ik echt naar haar luister.
‘Ik heb iemand nodig die ziet dat ik er ben,’ zegt ze dan.
Ik knik. Ik herken het. Bij mij ging het ook zo.
‘Hij mist gewoon alle signalen,’ gaat ze dan verder. ‘Hij maakt wel grapjes, maar hoe ik het ook probeer uit te leggen, hij neemt me gewoon nooit serieus. Hij luistert eigenlijk niet eens. En hij kijkt liever op een scherm dan naar mij.’
Ik herken het.
‘Zo een had ik er eerst ook,’ zeg ik. ‘Veel te veel met zichzelf bezig. Ga maar snel op zoek naar een ander,’ adviseer ik haar.
Nu kijkt ze me aan of ze water ziet branden.
Het is duidelijk dat zij nog niet zover is, maar ik vertel toch verder.
‘Je wint het toch niet meer van die jonge meiden,’ zei die van mij eens, tijdens het fietsen. En toen heb ik besloten dat het tijd werd om op zoek te gaan naar een betere.’
‘Echt?’ vraagt ze. ‘En is dat gelukt?’
‘Mijn advies: ga maar snel op zoek naar een ander’
‘Nou en of,’ kan ik haar verzekeren. ‘En dat is het beste wat ik ooit gedaan heb. Het klikte meteen. Al bij onze eerste afspraak sloeg mijn hart op hol en voor ik het wist lag ik in bed. Ik mocht meteen blijven. Hij heeft uiteindelijk zelfs mijn leven gered.’
‘Och,’ zucht ze. En ze staart een beetje wezenloos voor zich uit. ‘Wat lijkt me dat zalig. Om zoiets weer te kunnen voelen. Wat zou het geweldig zijn als een held mijn hart weer kon lijmen. Er rolt een traan over haar wang en ze is bang. Ik krijg het weer een beetje benauwd als ik terugdenk aan die tijd.
‘Mevrouw de Wit,’ horen we roepen. ‘U mag met mij mee.’
Ze staat op, maar ze had veel liever nog even met mij willen doorpraten, zegt ze. De vrouw naast haar blijft zitten en zegt dat ze op haar zal wachten.
En terwijl mevrouw de Wit naar binnengaat, lacht de wachtende vrouw naar mij.
Daarna legt ze uit waarom ze dat doet.
Mevrouw de Wit had het namelijk over haar echtgenoot, die haar nogal teleurstelt.
Maar ik had het over de cardioloog.
Ja, we zitten daar tenslotte in de wachtkamer, dus dat leek mij logisch.
En ik weet nu al dat ik zo dadelijk commentaar op mijn rode wangen en mijn schommelende bloeddruk ga krijgen, als ik aan de beurt ben bij mijn grote held.
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
