Brrrr… wat was ik zenuwachtig!
Een tijdje geleden vertelde ik het al, ik zou een presentatie over Franska.nl geven op de universiteit van Oxford Mississippi in de USA. Hier kun je het lezen. Aangezien ik geen nee-spieren heb, zei ik natuurlijk meteen ja, toen ik gevraagd werd.
En ik plakte er meteen vooraf een paar daagjes New York aan vast. Wil niet op een podium staan, terwijl de jetlag nog door de keel giert. Goeie smoes toch? En natuurlijk ging m’n man mee, want all the way in m’n eentje vind ik nogal ongezellig. Enige nadeel is weer dat je dan de hele tijd vooraf tegen dé dag loopt aan te hikken. Het regende overigens bijna continu in New York.
De presentatie was afgelopen donderdag,
zondag ben ik teruggekomen.
Man, man, man, wat was ik zenuwachtig. Hoe dichter bij het kwam, hoe erger het werd. Alle andere mensen die iets presenteerden daar waren Amerikaan, dus bij hen liep alles gesmeerd. En toen moest ik. Om twee uur ’s middags. Ik zat al vanaf half acht ‘s ochtends paraat in de zaal. Tegen half twee was de laatste persoon vóór mij bezig en begon m’n hart wel heel erg snel te kloppen en kreeg ik iets wat leek op een giga opvlieger. Dat laatste heb ik nooit, dus kan ook zomaar iets met stress geweest zijn. Zelfs nu ik erover schrijf gieren de zenuwen zomaar ineens weer door mijn keel.
Zei ik ineens onderbroek in plaats van illustrator…
Met kriebel in de buik betrad ik het podium en daar stond ik voor een zaal vol ‘native speakers’. Ik heb eerst maar even uitgelegd dat ze niet moesten schrikken als ik vreemde woorden gebruikte, want dat had ik de avond tevoren al gedaan in de bus onderweg naar de Bluesdelta. Had ik het ineens over een drawer. Ik bedoelde een tekenaar, maar werd meteen gecorrigeerd, dat betekent onderbroek ofzo. Hum. Lekker slim. Weer wat geleerd.
Ik heb ze van alles wat er allemaal op franska.nl gebeurt laten zien en werd met de minuut meer ontspannen. Dus het kwam er nog best redelijk uit, in the end. En ik kreeg me toch een applaus. Drie keer zelfs! En zoveel complimenten, dat ik de rest van de dag zo’n beetje naast m’n schoenen heb gelopen. Volgens mij nemen ze alles op, maar dat weet ik niet zeker. Maar als er een filmpje is, zal ik het laten zien. Zelf kijk ik niet, ik blijf liever geloven dat het goed ging.
Wat ik vooral ook even wil doen, is iedereen die me geholpen heeft met dit verhaal heel erg hartelijk bedanken, ik heb jullie input goed kunnen gebruiken! Dank dank dank!
En o ja, Ik vergeet nog te zeggen wat we in de Bluesdelta gingen doen. Vertel ik binnenkort. Iets met muziek! Ook heel spannend. Tot morgen!
Door Franska
Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
