Franska.nl

Broodjeaapverhaal uit bladenland

 

Ik zag laatst een filmpje over het opheffen van titels als Vogue en Glamour, en ik las dat de Viva nu ook gaat verdwijnen.

Nou zijn dat toevallig titels die ik nooit lees, maar toch hoop ik dat niet alle bladen het loodje zullen gaan leggen in papieren vorm. Want zeg nou zelf: wat is er lekkerder dan op een strandbedje liggen met een fijn tijdschrift? Van die papieren bladzijden die je ruikt bij het omslaan, en die nooit de zon weerkaatsen waardoor je iets niet meer goed kunt lezen. Waar je water op kunt morsen zonder dat er meteen paniek uitbreekt, en waar je later ook nog eens iets in kunt terugkijken zonder allerlei zoektermen te moeten bedenken, of dat algoritmen dan bepalen dat je het niet nog een keer mag zien. 

 

Oké, in je vakantiekoffer tikken de kilo’s er nogal door aan, dat is waar. Maar als je dan souvenirs koopt, kun je altijd weer die dikke tijdschriften achterlaten voor de volgende vakantieganger. En dan heb jij weer kilo’s over om de aangeschafte pareo, armbanden, zonnehoed, waxinelichthouder, wijn en kaas mee te nemen. Toch?

 

Wijn die thuis trouwens nooit zo lekker smaakt als in het land van herkomst. Of kaas die door de hele koffer is gelopen, en thuis zó weggegooid kan worden met het shirt dat helemaal onder zit. Of met de waxinelichthouder die later ook gewoon bij de Hema blijkt te liggen. Hahaha, had je toch beter je bladen weer mee naar huis kunnen nemen!

 

Maar ik moet toegeven: het is ook wel een beetje doorgeslagen in bladenland. Want probeer tegenwoordig jouw favoriete blad maar eens te vinden in zo’n tijdschriftenwand. Niet te doen, tussen de achthonderd andere keuzemogelijkheden! Vroeger wipte ik voor de lol vaak even zo’n winkel in om snel iets te halen voor bij de koffie. Maar nu? Nu kan ik naast de Elle ook de Elle Eten kopen. Hoezo? Daar hadden we toch de Tip Culinair voor? En de Vogue moest ineens ook de Vogue Living gaan uitgeven. Waarom? Daar hadden we de VT Wonen toch al voor? En trouwens, ook de Seasons Wonen en de Stijlvol Wonen en de Eigen Huis en Interieur. Waarom zo veel?

 

En waarom allemaal hetzelfde? Want in al die bladen heeft iedereen nu stalen deuren. Bij de een in een duurdere uitvoering dan bij de ander, maar even sfeer opdoen komt in al die tijdschriften op hetzelfde neer.  

 

En als ik na drie kwartier zoeken en dubben in zo’n winkel dan toch steeds weer hetzelfde lees, dan gaat de lol er ook wel een beetje af. Ik hoop dus maar dat Cécile Narinx – die in het filmpje aangaf dat ze niet wilde geloven dat print een dood paard is – toch nog gelijk krijgt. Zij hoopt op een nieuwe reveille van bladen, gaf ze aan. Op een andere manier gemaakt. Voor de liefhebbers. Net zoals we op een gegeven moment weer allemaal échte koffie zijn gaan drinken, en ook geen brood meer uit de fabriek wilden.

 

En dat laatste is zó waar. Brood kwam ook ineens uit een fabriek waar niemand er aandacht aan schonk. En omdat al het brood toen hetzelfde smaakte, vond niemand er nog iets aan. En wat koop ik dus nu weer? Brood waar weer aandacht aan is besteed! Dat met liefde wordt gebakken en waarvan de nasmaak nog lang blijft hangen. En dan hoef ik dat echt niet ook nog met minder zout, meer granen, extra pitjes en een iets lichtere kleur. Wat goed is, is goed, en ik ben best bereid daar iets (meer) voor te betalen ook nog.

 

Tenminste… als ik het kan vinden in de winkel. En dat ik dan niet – zoals nu vaak – niet meer weet wat ik moet kiezen, of misgrijp omdat er van elke variant nog maar drie in de schappen passen. 

 

Zo! Lekker even géén blad voor de mond genomen!

 

En nu maar duimen dat het een broodjeaapverhaal blijkt dat alle geprinte bladen straks zullen gaan verdwijnen. Want dat zou ik vreselijk vinden!