Franska.nl

Boer Zoekt Vrouw kijken… Voyeurisme

Ik kijk pas naar Boer Zoekt Vrouw als de keuzemomenten zijn aangebroken. Anders zit je er zo aan vast.

 

Ik kan natuurlijk wachten tot het einde, en dan alles achter elkaar bekijken, maar dat is nogal een overdosis.

 

Daarom ben ik blij met bloggers, die de boel gezellig en vooral geestig samenvatten. Zoals collega Elselien dat doet voor BZV. Het scheelt a) veel tijd, b) ik moet altijd lachen om haar beschrijvingen en c) ik hoef niet alles op de buis te volgen, zodat ik de rode draad goed vast kan houden.

 

Nu zijn de stellen op city-trip en zelfs Man kijkt mee naar de laatste afleveringen. We roepen tegen Wendy: ‘Meid, DOE HET NIET!’ Want dat liedje op de gitaar van Rob was om te gruwen, wat een ongemak, brrrr. En die man wilde steeds zoenen terwijl het zonneklaar was dat Wendy geen zin had in getong. Waarom ze toch meeging is ons een raadsel. Hij wel verliefd, zij niet, wat doe je dan nog in zo’n city?

 

Wij vroegen ons iets af, afgelopen zondag. Is het nou heel moedig om aan zo’n programma mee te doen, of ben je dan stapelgek, aandachtsgeil of wanhopig? Het is voor ons een brokje vermaak, maar om op de buis te verschijnen met je partnerwens, ten overstaan van heel Nederland? Ik neig naar moedig.

 

‘Eigenlijk best wel laf dat wij het niet zouden durven, maar wel verlekkerd kijken’, zeg ik tegen Man. Hij is blij dat hij mij gewoon is tegengekomen in een ‘normale’ situatie, op de school waar wij allebei lesgaven. Ik vraag me af of er vroeger ook al veel ongetrouwde boeren waren, die dolgraag een vrouw (of een man) hadden willen vinden en wat toen niet lukte. Mijn ooms waren boer en hun vrouwen kwamen meestal van naburige boerderijen. Als er al een ongetrouwde oom was, dan zou geen haar op zijn hoofd eraan denken om – bijvoorbeeld – een huwelijksadvertentie te plaatsen. Televisie was er nog niet, maar die advertentie was al wel een mogelijkheid. Daar moest je vooral niet over praten, want het was toch een soort brevet van kneuzig onvermogen.

 

Tegenwoordig kunnen we het allemaal vanaf de eerste ontmoeting meemaken. Je ziel en zaligheid blootgeven op tv, ik vind het nogal wat. Kan je dan nog over straat? Als je het lef hebt om zoiets te doen, dan zou je eigenlijk ook het lef moeten hebben om mee te gaan op een vakantie voor alleenstaanden. Minder risicovol. Ook is er niets mis met een bemiddelingsbureau, mits je een goed bureau kiest. Het kost wat, maar het zou voor mij wel opwegen tegen al die intieme zaken die je voor een miljoen kijkers op tafel moet leggen. Alleen al het idee dat er een cameraploeg op je lip en die van je eventuele aanstaande zit. Maar je zult boer of boerin zijn, je uit de naad werken en nooit tijd hebben om leeftijdgenoten te ontmoeten. Nooit geschoten is altijd mis en er zijn successen bekend van stellen die dankzij BZV al jaren bij elkaar zijn.

 

Is het voyeurisme van ons, om te kijken naar iets wat we van ons lang-zal-ie-leven nooit zelf zouden doen?