Of ik die journalist kende die een roman over New Orleans schreef?
Of ik hem kende, die journalist die een roman over New Orleans schreef? Mijn vriendin had een interview met hem gezien, zijn naam was ze even kwijt, maar ze had meteen aan mij gedacht. Hij kwam ook weleens op tv als het over wielrennen of voetbal ging, leuke man? Ging er geen belletje rinkelen? Nou nee, mijn hond, dochter en ik kijken zelden naar sport. Maar mijn belangstelling was wel gewekt.
Vanwege New Orleans. Tien jaar geleden, nog geen jaar na orkaan Katrina, was ik er op reportage. En verloor er mijn hart. Aan de mensen, aan de muziek, aan alles, zelfs vlak na de ramp fascineerde de sfeer me. Sindsdien ga ik zo vaak mogelijk terug en zou ik er wel een tijdje willen wonen.
Edwin Winkels bleek hij te heten, die man, daar kwam ik na wat speurwerk achter. Misschien best brutaal stuurde ik hem een Facebookbericht en toen hij er een maand naartoe ging, mailden we af en toe. Hij verkende de Mississippi-delta voor zijn verhaal, dat is een gebied dat ik (nog) niet zo goed ken, dus ik keek uit naar ‘Het oog van de orkaan’.
Van historische romans moet je houden. Tenminste, dat vind ik. Je moet bijvoorbeeld wel ‘iets’ hebben met de tijd en de plaats waar het verhaal zich afspeelt. In dit geval kun je me echter op mijn woord geloven: ‘Het oog van de orkaan’ boeit vanaf de eerste pagina, en daar heb je beslist mijn voorliefde voor New Orleans niet voor nodig. Om te beginnen is de afgelegen locatie spannend, Louisiana, de Mississippi, dieper in het veelbezongen zuiden van de Verenigde Staten dring je niet door. In 1778, na een helse boottocht vanuit Tenerife, vestigt de arme boerenfamilie Serpas zich in dit afgelegen gebied. Ver van de stad en de slavenplantages bouwen ze, in alle afzondering, een bestaan op met mede-immigranten. Toch ontkomen ze ook hier niet aan oorlogen, overstromingen, rassenconflicten en orkanen. Bovendien lokt het losbandige New Orleans sommige van de jongeren met haar vrije slavinnen, stoomboten, gokzalen en ander vertier. Het is bijzonder om van generatie op generatie mee te leven met de Serpas en te lezen hoe ze er ondanks alles in slagen om hun isolement bijna twee eeuwen in stand te houden. Tot de zwaarste orkaan ooit zich meldt…
Door Caroline Griep Fotografie portret: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
